Weerzien in Intercity Voyager

Ik wacht tot de trein stopt bij mijn halte. Ik sta bij de achterste deur. Voor ik kan instappen komen de passagiers van het onderste dek naar boven. Één van hen is een man met grijs haar, ik ken die man en ik weet precies waarvan, al ken ik hem niet bij naam. In gedachten noemde ik hem Chakotay naar een karakter van Star Trek Voyager. Chakotay was mijn favoriete karakter. In mijn ogen was hij de held van de serie (samen met leading lady: Janeway). Als ik ouder was geweest... 
    Chakotay is een man met uitstekende lippen die eruit zien alsof ze niet rond zijn, maar plat. En hij heeft een tattoo boven zijn oog. Deze man is een iets oudere versie. Maar zijn kaaklijn en lippen kloppen, en zelfs zijn grijze kapsel is alleen maar een paar jaar ouder dan hoe ik Chakotay herinner. 
    Het enige waar ik deze man van ken, is de trein. Ik zie hem hier regelmatig uitstappen. Het is dan ook niet gek dat we die ene keer toevallig in dezelfde vier-zit zaten, nu toch alweer een paar jaar geleden. 

Het was druk en wij hadden geluk dat we konden zitten. Het gangpad stond vol en we keken naar de haltes die voorbij trokken. Er kwamen elke halte alleen maar mensen bij, want de mensen die eruit wilden zaten gevangen of die waren er niet omdat deze sneltrein bij uitzondering stopte op alle tussengelegen stations. En wij zaten en keken vooruit naar de mensen die wachtten bij Zaandam, en die duwden en persten om de trein in te kunnen. Wij keken hoe wij vertrokken bij Zaandam Kogerveld, waar mensen wanhopig hun schouders ophaalden en zochten naar NS-medewerkers die hen konden vertellen hoe nu verder, want (zo werd omgeroepen) dit was mogelijk de laatst rijdende trein. We reden langs de drommen mensen die wachtten bij Purmerend Weidevenne, Purmerend en Purmerend Overwhere terwijl er maar twee mensen uit stapten, maar we zagen hen niet, want wij hadden het onderwerp van de volle trein allang achter ons gelaten. Het was zelfs gezellig, we lachten en praatten over algemene dingen die niet veelzeggend waren en die ik nu alweer ben vergeten. Ik zat tegenover Chakotay, de andere twee personen zou ik niet meer herkennen. Soms als ik hem zie lopen, kijkt hij me recht aan, maar dan zie ik geen herkenning in zijn ogen. Hij zwaait niet, hij knikt niet en hij glimlacht niet, hij kijkt weg en stapt door de poortjes. Ik lijk nu eenmaal niet op Captain Janeway.