Kleine vakantie

We zijn er aan toe. Mijn collega zegt dat ze graag een simpel klusje zou willen, hoeft ze niet na te denken. Ondertussen typt ze en opent ze meerdere schermen op haar scherm.
   'Laat mij maar pennen in elkaar zetten,' zegt ze met haar steeds verminderende Poolse accent.
Ik knik en ga weer verder met het verslepen van het meubilair. Grote vrachten worden altijd gebracht als er belangrijke mensen voor belangrijke vergaderingen zijn. Voor ze de ruimte uit komen wil ik het weer een soort van aan kant. Ik sleep een stoel van de muur naar de kast en zet hem onder de plant met de puntige bladeren.
   'Lieverd, heb je vakantie nodig?'
   'O ja, ik moet ook nog iets boeken.'
   'Nee hoor, je kan hier in je pauze wel even op vakantie.'
Ze kijkt me aan en ik gebaar naar de stoel. Ze schiet in de lach.
   'We hebben ook nog Vita Coco liggen en rietjes, ga jij in de pauze even op vakantie.'
   'Dat is ghoed, very goed! Onder dat heerlijke kunstmatige licht, of ik moet de luxaflex even open maken.'
   'Is goed lieverd, en dan kom ik er wel bij zitten. Heb je je bikini mee? Hebben ze vanuit de vergadering ook nog iets te zien.'

De mal

Ik bezit een mal van mijn piemel. Niet dat je ernaar vroeg, maar dan weet je dat je altijd nog iets van me zou kunnen hebben. Dan kun je rouwen zolang je nodig hebt, want aan die lusten kun je in ieder geval nog iets doen. Het is toch wel een beetje romantisch, dat ik je zelfs na mijn dood nog daarmee kan helpen. Beter dan zo'n seksloze urn of grafsteen. Daar valt weinig mee te beginnen. En zeg nou zelf... Wat zou je anders van mij missen?

De laatste dag voor het paasweekend

   'Niet zo sip kijken, het is nog één dag.'
Mijn kantoorvriendje staat tegen de deuropening van de kantine, zijn hoofd rust tegen het koele hout. De dag duurt weer te lang, elke werkdag duurt de lang, maar de laatste duurt natuurlijk het langst.
   'De printer is stuk, doet die bij jou het beter?'
   'Ligt eraan, hij is ook in de paasstelling.'
   'Hmm.'
...
   'Wat doet hij dan?'
   'Hij print de meest officiële documenten met roze strepen .'
Mijn kantoorvriendje glimlacht, 'dat valt nog mee.'
   'Het valt nog mee.'
   'Het hadden ook paaskonijnen kunnen zijn.'
   'Is wel schattiger,' zeg ik, 'en moeilijker te lezen.'
   'Ja.'
   'Maar wel schattiger.'
   'Ja.'
   'Eieren was nóg erger geweest.'
   'Ja?'
   'Minder schattig.'
   'Oja.'
   'En wordt een bende.'

Luisteren

Ze luistert vooral en ik begin maar weer over de dingen die me frustreren omdat ik ze te goed ken. Het voelt verkeerd want zij is degene die problemen heeft, ik spui maar met nutteloze irritaties.
   'Ze kwamen terug net toen ik de TV voor mezelf dacht te hebben.'
   'Ze hadden de deur weer voor mijn neus op slot gedraaid.'
   'De jongste wordt meer vertroeteld.'
   'Verkeerde chips gekocht.'
Ze knikt en zegt dat het vervelend is. Ik weet eigenlijk allang niks meer te zeggen.
  "Die andere chips was vies," zeg ik dus maar.
Ik stel me zo voor hoe ze zich enorm aan het vervelen is, of hoe ze mijn irritaties in een gesprek van hetzelfde soort bij een ander loost.
   'En ze ging maar door over hoe de jongste vertroeteld werd en hoe haar ouders de verkeerde chips hadden gekocht.'
We drinken een apart biertje, kijken een film, drinken nog een biertje, doen een spelletje, gaan in de tuin zitten, eten samen, praten over hoe goed we de film vonden, kijken nog een film of spelen nog een spelletje en nemen afscheid.
   'Ik vond het fijn dat je er was,' zegt ze lachend, 'tot snel.'
   'Tot snel,"zeg ik.

Bij de Hap-wat is het altijd raak

We lopen samen minder wankel, door de onverlichte straat. Arm in arm, het Meisje en de Man, achter de Bob en de Muziekliefhebber aan, naar de Hap-wat, want de bands zijn gestopt met spelen en de DJ wilde ook naar huis. We lachen hard om elkaars lengte en laten Bob een bestelling plaatsen. Bob wil naar huis, Muziekliefhebber wil eten en het is de andere twee om het even. Het Meisje zegt dat de Man moet vechten, want in de Hap-wat is het altijd raak. Hij zegt dat zij zal moeten vechten, hij zal wel dromen van de uitkomst. De Gastheer geeft de Man zijn kroket, maar hij wil er een broodje omheen. Gastheer geeft Muziekliefhebber zijn kippenpootjes, maar de Man wil er saus bij.

“En meneer, een servet!” De Gastheer loopt af en aan en antwoordt de Man in een vriendelijke toon die een bijtende nasmaak heeft. Maar de Gastheer zelf hapt niet toe. Als alles op is lopen ze samen naar de auto, “Ik heb echt mijn best gedaan,” zegt de Man, “En wat een pracht gevecht was het hè?”

Goedkope neppers

'Mijn schoen is stuk, zei ik tegen de schoenmaker. 'De vorige keer was het de linker en die heeft u toen gemaakt, nu is de rechter er net zo aan toe als toen.' De schoenmaker zei: goed en legde de kapotte schoen weg. 'Morgen is hij gemaakt.'

Ik draalde, wist niet zeker of daarmee de kous af was. Ik had het idee dat mijn schoen niet precies de schoen was die hij graag te maak had. Misschien was het lijmen mijn van schoen wel heel veel werk, terwijl hij maar vier euro vraagt voor de reparatie. En haalt hij dat er nooit uit. Of anders vind hij misschien dat mijn schoenen stinken, of dat ik mijn geld aan deze schoenen weg gooi. Het zijn maar goedkope nep Dr. Martins. Wie weet veracht hij dat wel, dat mijn schoenen goedkope neppers zijn.

'Oké,' zeg ik, 'bedankt!'

'Hm,' hoor ik alleen maar van hem, voor ik de bel laat gaan.

Drie dagen later sta ik weer in de winkel, eigenlijk schaam ik me een beetje omdat ik nu óók nog mijn schoenen laat kom halen. De man is er niet, er staat nu een wat oudere vrouw met rood-roze lippenstift, bruin haar en een leerachtig gezicht.

  'Ik kom mijn schoenen halen, het zijn...'

De vrouw draait zich al zittend om en legt mijn schoenen op de toonbank, 'vier euro,' zegt ze.

'Die ja,' zeg ik een beetje van mijn stuk gebracht. Dit is pas de tweede keer dat ik hier ben, en maar voor een kleine operatie. Toch hoef ik niet eens te wijzen. Ik leg het geld op de toonbank. De vrouw pakt het geld, drukt op de knop om de kassa te openen en laat de twee muntstukken in het laatje vallen. Ik prop mijn schoenen zo eerbiedig mogelijk in mijn rugtas en probeer positief de zaak te verlaten door nog eens vrolijk te groeten. De vrouw zucht alleen maar. Dat irriteert mij, ik ben toch zeker alsnog een klant. Ik loop snel naar de uitgang. Ik leg mijn mijn hand op de klink maar kan die toch niet naar beneden duwen. Ik draai me om en vraag of er soms iets is. De vrouw lijkt een beetje van de vraag te schrikken.

'O, het spijt me,' zegt ze, 'uw schoenen doen me gewoon denken aan onze Hans.'

'O,' zeg ik, 'het spijt me.'

'Hans was ons ware schoenenchirurg, maar hij is overleden. Uw schoenen doen mij aan hem denken omdat hij zelfs een lastige scheur zoals die in uw schoenen kon maken op een prachtige manier waardoor de gelijmde plek niet alleen onzichtbaar was maar de schoen ook nog heel lang mee ging zonder op datzelfde punt weer te scheuren. Het was een groot verlies.'

'Het spijt me,' zeg ik nog eens, 'gecondoleerd.'

De vrouw glimlachte, 'dank u, komt u vooral nog eens terug.'

Zonnebril

Ik bekeek laatst bij het station een intiem telefoongesprek, één kant van dat telefoongesprek natuurlijk. Het was een meisje met een omhoog springend staartje, een vest om haar middel geknoopt. Haar rugzakje stond op de grond tegen het been van haar vriendin. Die keek rustig toe, legde een hand op de arm van haar bellende vriendin. Het kon alleen maar om een jongen gaan, maar verstaan wat ze zei kon ik niet. Ik zag alleen hoe ze droevig naar haar vriendin glimlachte, hoe ze haar hand voor haar mond legde, hoe de tranen over haar wangen begonnen te rollen en hoe haar vriendin een zonnebril over haar tranen heen schoof.

Lang geleden

Eindelijk kan ik je weer aankijken. Dat is eigenlijk best lang geleden. Ik zag je wel eens in het weekend natuurlijk. Zo'n 20 minuten voor ik het statuut op de Herengracht binnen ging, misschien nog eens een half uurtje in de pauze. En zondag als ik met mijn lieve ging wandelen. Nu zie ik je tenminste voor ik in de lift naar de 23e stap. Nu zie ik je tenminste als ik op weg naar huis weer de lift op begane grond verlaat. Het scheelt weinig, het zijn maar een paar minuten extra zelfs. Toch maakt het alle verschil, om niet de héle dag te hoeven leven zonder jou.

Welkom terug Meneer Zon.