Het pakketje VI

Misschien had ik Pat moeten vragen hoe het gaat met verzendingen naar het buitenland. In meer details. Ik heb natuurlijk zelf wat gezocht, maar Pat, die weet het precies. De auto begint te rijden, mijn reis is begonnen maar genieten lukt me niet zo goed. De verhalen die ik over verscheepte mensen kon vinden waren allemaal al oud. Toch kan er niet zoveel veranderd zijn. En alle omstandigheden die hun reizen gevaarlijk maakten heb ik gecoverd. Ik heb gaatjes in mijn doos, ik heb eten en drinken, ik heb zuurstof, alles moet goed gaan.

Het duurt even voor ik door heb dat we gestopt zijn. Pas als ik Pat de deur dicht hoor slaan, weet ik het zeker. De achterdeur gaat open en ik hoor de automatische klep naar beneden gaan. Pat praat tegen iemand, geschuifel, en dan gaat de klep weer omhoog. Nog meer geschuifel, waarschijnlijk een ander pakket wat gehaald moet worden. De deur gaat weer dicht, en weer moet ik wachten.
    We halen nog veel meer pakketten op. Omdat ik zo vroeg was, was ik waarschijnlijk de eerste. Het is al laat als we nog eens stoppen en het dit keer langer duurt voor de deur open gaat, voor ik iemand hoor praten. De deur gaat weer open, ik hoor een paar woorden in zakelijke toon, weer geschuifel, automatische klep, karren over tegels, automatische klep, geschuifel. En zo gaat het door terwijl het geschuifel steeds dichterbij komt.

Het pakketje V

Mahmut sleept de doos naar de tafel waar ik op geklommen ben. Hij houdt hem vast terwijl ik erin stap. Daarna geeft hij me de tassen aan. Hij salueert naar me, ik salueer terug. Daarna ga ik zo comfortabel mogelijk zitten, voorzichtig om niet teveel tegen de zuurstoffles te zitten. Mahmut sluit de bovenkant, en het is donkerder dan ik me herinnerde van het oefenen. Ik hoor de leveranciers bel, die hangt bij het hek. Mahmut roept dat hij eraan komt. Ik hoor tape die met weerstand los komt van de rol. De doos hangt even schuin als Mahmut hem op een karretje duwt. Het valt me mee hoeveel ik van de beweging voel, wel hoor ik de wielen van het karretje zacht piepen. Pas voorbij de hobbel bij de deur voel ik het rijden door de steentjes en kuilen die daar liggen. De steentjes in de tegels zorgen ervoor dat de doos licht trilt.
    'Daar ga je, jongen. Veel succes kill,' zegt Mahmut.
Daarna hoor ik het hek wat rond de fabriek staat open gaan.
    'Dit is hem,' zegt Mahmut tegen de koerier. Hij klopt zacht op de doos.
    'Mooi,' zegt de koerier. Het is Pat, onze vaste koerier. Fijne man. Het voelt eigenlijk een beetje alsof ik hem verraad. Zou hij zijn baan kunnen verliezen voor zoiets?
    'Komt goed, kill,' fluistert Mahmut, 'veel geluk man.'
    Ik merk dat ik zit te knikken en stop er snel mee. De doos wordt op het platform van het busje geduwd, even voelt het alsof ik zweef als het platform los komt van de grond. Daarna duwt Pat me het busje in.
   'Tot vanmiddag Mahmut, wens Zelda veel plezier met die reis van hem.'
   'Doe ik, Pat,' zegt Mahmut, 'het wordt anders zonder hem.'
   'Ja, zegt Pat.'

Het pakketje IV

Niet dat ik ervan uit ga dat er onvoorziene omstandigheden zullen zijn. Ik heb mijn paspoort, iedereen kan online, iedereen heeft een slaapplek voor me klaar en ik heb nog genoeg geld om met al mijn vrienden leuke dingen te doen.

Mahmut opent de fabriek, de groene dubbele deuren zijn gammel daarom gebruiken we er meestal maar een. Behalve als de vrachtwagens komen, dan gaan ze beide open. Mahmut moet de deur een beetje optillen om hem open te maken. Meteen ruik ik de vertrouwde geur van verbrand plastic die nooit helemaal weg zal gaan.We lopen over de betonnen vloer. Automatisch blijven we tussen de gele lijnen voor voetgangers lopen, al rijden er natuurlijk nog geen heftrucks. Het voelt alsof ik afscheid neem, ik blijf natuurlijk wel lang weg, maar daarna kan ik gewoon terug komen. Maar eigenlijk heb ik daar nog niet over nagedacht. Waarom zou ik terug komen als ik mijn doel al heb behaald? Ik kan ook zoeken naar een studie en werk met meer uitdaging vinden. We lopen naar de ruimte waar we de zendingen doen. Er staan verweerde werktafels met vlekken van stempels en plakband wat er niet meer goed af wil. Er staan een aantal dozen klaar, die van mij staat ertussen. We zetten de tassen neer en staan met onze handen in de zij tegenover elkaar. Mahmut blijft onafgebroken glimlachen, ik hoop dat ik dat ook doe. Maar mijn hart voelt zwaar in mijn keel en ik hoor het kloppen in mijn oren.
    'Mahmut,' breng ik uit, 'denk ik dat er mensen zijn die dit deden...die dood zijn gegaan?'
    'Misschien wel,' zegt hij, 'maar wat maakt dat uit? Jij gaat niet dood.'
    'Denk je dat er gevangenisstraf op staat, je weet wel?'
    'Misschien, maar dan moeten ze je eerst pakken, hè kill.'
Ik probeer diep adem te halen, langzaam, maar het voelt alsof ik niet genoeg lucht binnen kan krijgen. Mahmut kijkt bezorgt. Hij komt naast me staan en legt een hand op mijn schouder, hij geeft me een licht duwtje en lacht.
    'Geen paniek, kill, jij gaat de wereld zien met die doos van je. Een beetje zoals Dr. Who, maar dan anders.'
    Ik knik, ik lach, hij heeft natuurlijk gelijk. Een beetje paniek is normaal als je een paar uur in een dichte doos moet doorbrengen. 'Daar ga ik,' zeg ik.
    'Zo mag ik het horen, jongen.'