Niet dat ik ervan uit ga dat er onvoorziene omstandigheden zullen zijn. Ik heb mijn paspoort, iedereen kan online, iedereen heeft een slaapplek voor me klaar en ik heb nog genoeg geld om met al mijn vrienden leuke dingen te doen.
Mahmut opent de fabriek, de groene dubbele deuren zijn gammel daarom gebruiken we er meestal maar een. Behalve als de vrachtwagens komen, dan gaan ze beide open. Mahmut moet de deur een beetje optillen om hem open te maken. Meteen ruik ik de vertrouwde geur van verbrand plastic die nooit helemaal weg zal gaan.We lopen over de betonnen vloer. Automatisch blijven we tussen de gele lijnen voor voetgangers lopen, al rijden er natuurlijk nog geen heftrucks. Het voelt alsof ik afscheid neem, ik blijf natuurlijk wel lang weg, maar daarna kan ik gewoon terug komen. Maar eigenlijk heb ik daar nog niet over nagedacht. Waarom zou ik terug komen als ik mijn doel al heb behaald? Ik kan ook zoeken naar een studie en werk met meer uitdaging vinden. We lopen naar de ruimte waar we de zendingen doen. Er staan verweerde werktafels met vlekken van stempels en plakband wat er niet meer goed af wil. Er staan een aantal dozen klaar, die van mij staat ertussen. We zetten de tassen neer en staan met onze handen in de zij tegenover elkaar. Mahmut blijft onafgebroken glimlachen, ik hoop dat ik dat ook doe. Maar mijn hart voelt zwaar in mijn keel en ik hoor het kloppen in mijn oren.
'Mahmut,' breng ik uit, 'denk ik dat er mensen zijn die dit deden...die dood zijn gegaan?'
'Misschien wel,' zegt hij, 'maar wat maakt dat uit? Jij gaat niet dood.'
'Denk je dat er gevangenisstraf op staat, je weet wel?'
'Misschien, maar dan moeten ze je eerst pakken, hè kill.'
Ik probeer diep adem te halen, langzaam, maar het voelt alsof ik niet genoeg lucht binnen kan krijgen. Mahmut kijkt bezorgt. Hij komt naast me staan en legt een hand op mijn schouder, hij geeft me een licht duwtje en lacht.
'Geen paniek, kill, jij gaat de wereld zien met die doos van je. Een beetje zoals Dr. Who, maar dan anders.'
Ik knik, ik lach, hij heeft natuurlijk gelijk. Een beetje paniek is normaal als je een paar uur in een dichte doos moet doorbrengen. 'Daar ga ik,' zeg ik.
'Zo mag ik het horen, jongen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten