vrijdag 24 juni 2016

Het rijk van Dionysos - Mijn eerste concert: de voorpret

Elke week post ik een stukje uit “het rijk van Dionysos”, over de feesten waar ik ben geweest, maar vooral; over mijn ervaringen met de metal-wereld.


Mijn eerste sleutel
Zoals ik vorige week schreef: het eerste concert wat ik zag (volgens mij chaotische geheugen) was die van After Forever & Gorefest.
Gorefest kende ik niet, ik kreeg de kaarten vanwege After Forever. Alle nummers die ik van hen kende, kende ik door en door. Van Gorefest kende ik, op de avond van het concert, welgeteld twee nummers. De voorpret begon in de auto, waar we precies heen gingen, weet ik niet meer zo goed, ik denk dat het in Tivoli vredenburg, Utrecht was. Ik weet nog dat ik achter in de auto zat, mijn vader en moeder zaten voorin. Dat mijn beide ouders mee waren, was speciaal, want dat betekend dat mijn oma op mijn zusje moest passen. Dat gebeurde al niet vaak als ik met mijn zusje achter bleef. Ik zat achterin, naast mijn oom en luisterde naar After Forever, naar de verhalen van mijn oom maar keek vooral veel stil uit het raam. Behalve als hij vroeg of ik er zin in had. De kaartjes had ik van hem en hij was minstens zo enthousiast over zijn kado als ik was.


De wereld waarin ik bij een concert ben, is anders dan die waarin ik dat niet ben. Dat had ik al heel snel door. Zodra we in de rij voor de kaartencontrole stapten (of zelfs al toen we de auto uit stapten), stapten we de kamer van Dionysos in. Ik droeg mijn paarse verjaardagsjurk: het eerste en enige gothic kledingstuk wat ik bezat. Ik hield niet van mijn verjaardag, maar als ik die jurk droeg was de dag speciaal. Ik vergaapte me aan alle mensen die met hetzelfde doel in die rij stonden. Bijna allemaal droegen ze zwarte bandshirts, waarvan het een grote uitdaging was om er één te vinden met een band die ik kende. Voor mijn oom was dat allerminst een uitdaging, hij wees op een bandshirt van Gorefest en zei toen trots dat hij nooit een bandshirt van de band droeg als die speelde. Hij maakte er een uitdaging van om een bandshirt van een band te dragen die niemand anders zou dragen. Ik vond dat cool, maar snapte het niet zo goed. Het doel van een bandshirt was toch samenhorigheid, om deel van het metal-leger (waarover ik o.a. bands als Manowar had horen zingen) te worden? En omdat ze cool waren, natuurlijk.

Ik geloof niet dat we lang in de rij stonden, en ik kan me ook niet meer zo goed herinneren hoe die rij eruit zag. Ik weet nog wel hoe het eruit zag nadat twee grote mannen onze kaartjes hadden gebliept. Het gebouw was groot maar de zaal waar ze in stonden was klein. Kleiner dan ik zelfs toen al verwachtte, met donkere muren en een podium wat vrij laag bij de grond leek te zijn. Op dat podium stonden de instrumenten klaar.
En toen was het wachten op de bandleden. Mijn oom haalde voor iedereen een drankje, en ik stond tussen mijn ouders in en keek naar hoe de hoeveelheid mensen steeds groter werd. Ik keek naar de mensen die samen met mij deze kleine kamer van Dionysos in gestapt waren, naar het kleine wereldje waar ik eindelijk in mocht rondlopen.


Volgende week vertel ik meer over mijn eerste concert. Bedankt voor het lezen en fijn weekend!


Geen opmerkingen:

Een reactie posten