Slakkentuinen

Als het ‘s nachts heeft geregend, wordt de ochtend ingeluid met massamoord.

Honderden slakken verlaten de grote plantenjungles van onze tuin om hun geplande invasie ten uitvoer te brengen, precies zoals ze bij de vorige vergadering hadden afgesproken.

Verscholen in de jungle wachten ze af.

“Na den laatsten druppels trekken wij voort!” roept de leider vanaf een tulpenblad, terwijl wit schuim uit zijn huis gutst. Zijn leger kijkt naar hem op. Elke keer als ze denken dat de leider zich tot hen richt glimt het slakkenspoor van de vrouwen in dieprode tinten en beginnen de mannen enthousiast mee te schuimen. Trots kijkt de leider uit over zijn volk. Boven zijn hoofd buigt een blad waardoor een dikke regendruppel naar beneden valt. De druppel breekt op het schild van de leider en wast het schuim van zijn lichaam tot een plas. Alle cellen van grijze lijf glinsteren als dauwdruppels in een spinnenweb onder de volle zon. De regen begint af te nemen en de vrouwen moeten zich inhouden om onder de schitterende aanblik van hun leider de focus te houden, en niet de oogjes in te trekken. De laatste druppel landt en blijft aan de stamper van een lelie kleven.

“Den mens zal ten onder gaan!” Schreeuwt de leider luid, en hij kruipt naar de punt van het tulpenblad om af te stijgen. Het leger glibbert de jungle uit, honderden slakken schrapen met hun tere lijven over de tegels van de door mensen gemaakte paden.

De krantenbezorger ontwijkt de kruipende schelpjes met zorg maar bij de ergste slakkentuinen kan hij het kraken onder zijn nieuwe gympen niet verhinderen.