14 juni 2016, op een dinsdagmiddag, riep ik deze blog tot leven. En sinds vandaag is Paardenbloemenpluis al 1000 keer bekeken. Op de 33e dag dat ze online is gegaan. Ik had nooit verwacht dat de teller zó snel omhoog zou gaan. Dit vraagt om een feestje, wat ik heel handig kan vieren in Parijs vanaf morgen. (Maar ik zal gewoon blijven posten tot ik terug ben).
Heel erg bedankt mijn lieve blog-lees-kinderen (ook al zap je net toevallig langs en ben je helemaal niet aan het lezen, en heb je er geen idee van dat je hier bedankt wordt)!
Tot nu toe heb ik steeds met plezier aan de posts gewerkt, zelfs al voelde het soms een beetje als huiswerk als ik er na mijn werk weer voor ging zitten.
Hier een extra stukje voor jullie:
Als mijn teller de 1000 behaald
Als mijn teller de 1000 raakt, dan hoop ik dat ik even kan gaan kijken. Niet per se omdat ik mijn eigen skelet wil zien, al lijkt me dat een erg interessante ervaring. Maar om te kijken hoe het met jullie gaat. Om te zien of de evolutie theorie het bij het juiste eind had, om te zien of er een nieuwe Messias is neergedaald en om te zien of er al nieuwe diersoorten te vinden zijn. Misschien vindt ik geen mensen meer terug op de aarde die ik dan aan tref, als ik een aarde aan tref. Maar ik denk dat ik een aarde zal aantreffen, een aarde na het einde van de wereld. Schoon en met nieuw leven. Het is jammer dat wij dat nieuwe leven niet meer zullen vinden. Dat er geen natuur programma's zijn over dieren die in de toekomst zullen leven. Dat is een duidelijke limiet van onze fantasie. Ik denk dat we het kunnen proberen, ik denk dat we het kunnen willen maar ik denk niet dat we het kunnen. De natuur is creatiever dan wij, daar ben ik van overtuigd. Ik kan wel willen dat het anders was, maar als mijn teller de 1000 haalt heb ik daar geen doel meer voor.
Ik denk dat dat het mooiste is. Dat alles in 1000 jaar anders kan zijn, dat zelfs de Niagra Falls niet meer zal vallen omdat de rivier zich een weg naar beneden heeft gebaand. Dat de aarde de mens niet nodig heeft, maar wij betitelen ons vertrek als het einde en vergeten de standvastigheid van de rotsen, het water en de 'immortal jellyfish'. Maar we zouden het allemaal zo graag willen zien.
Als mijn teller de 1000 raakt, dan hoop ik dat ik even kan gaan kijken. Naar de nieuwe mens. Omdat 'het leven altijd een weg vindt'... naar de dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten