De lichtbruine mot doet alsof ze een stukje hout is. Haar imitatie is perfect, niemand zal haar vinden...
Ze heeft van de verboden nectar gesnoept vannacht, al wist ze heus wel beter, natuurlijk. Maar de welriekende Nachtorchis was té welriekend. De chemische samenstelling van de geur had haar praktisch geroepen. Ze had het drinkverbod genegeerd want ze achtte haar functie toch minstens net zo belangrijk als die van de bijen, die er wel van mochten drinken. Nu werd ze nog meer gezocht dan anders. De vogelbrigade moest zich vandaag extra op motten van haar soort concentreren. Maar ze zullen zich wel redden. Zij zou zich wel redden. Ze zou het zo weer doen. Al helemaal nu ze de smaak kende. Vannacht zal er zeker een spoedvergadering over haar daad komen, maar ze gelooft houtvast dat haar soort achter haar zal staan.
De lichtbruine mot doet alsof ze een stukje hout is. Haar imitatie is perfect, al is haar keuze om deze uit te voeren op de grijze lantaarnpaal wat minder. Niemand zal haar vinden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten