Schiphol

Als ik via Schiphol reis, neem ik graag mijn rolkoffer mee. Hij mag best leeg zijn, er mogen best alleen boeken in, of een lepel en drie knikkers waarvoor ik geen ander plekje weet. 
    Want naar Schiphol toe zal iedereen denken dat ik prachtige uitzichten en avonturen voor me in het verschiet heb liggen. Op de weg bij Schiphol vandaan heb ik ze al beleefd, ik kom thuis; een veranderd, verrijkt maar vooral moe persoon. Zo kan ik veel meer reizen dan zelfs de gemiddelde reizende zakenman dat kan.

Het pakketje VIII

Ik heb moeite met ademen en als ik slik loopt mijn speeksel in het verkeerde keelgat. De doos staat helemaal ondersteboven en ik voel hoe het bloed met steeds meer tegenzin naar mijn tenen stroomt. Mijn armen trillen onder mijn gewicht en ik probeer de zere plekken van de vallende spullen te negeren maar mijn hoofd bonkt en zweet druppelt mijn neus en ogen in. Mijn armen houden me steeds minder hoog, tot mijn hoofd schuin tegen het karton drukt.     Als ik me nu laat vallen breek ik vast mijn nek. Ik ga dood. Aron zal het pakketje uitpakken en mij dood aantreffen. Maar als ik nu om hulp roep, wat moet ik dan tegen iedereen zeggen? De druk op mijn hoofd neemt toe en ik kan alleen nog maar hopen dat Aron en de anderen me niet zullen haten. Schor roep ik om hulp.
    De mensen om me heen zullen wel geschrokken zijn want ik moet drie keer roepen voor ik eindelijk snelle stappen mijn richting op hoor komen. De punt van een stanleymes wordt voorzichtig door de tape gedrukt en komt langzaam naar beneden, langs mijn gezicht, en wordt er onderin weer uit getrokken. Ik hoor handen op het karton achter me en dan komen er twee handen die de kleppen van de doos open trekken. Direct wordt ik door meerdere handen uit de doos geholpen en lig ik, voor ik het weet, languit op een koude betonnen vloer. Ik wordt op mijn rug gelegd en staar naar boven vanwaar vier geschrokken gezichten en één grijnzend gezicht me aankijken.
    'Gaat het?' vraagt het meest geschrokken, vrouwelijke gezicht.
    Het grijzende gezicht reikt me een hand aan om me omhoog te trekken. Hoofdschuddend trekt hij me omhoog en zegt dat dit waarschijnlijk het domste idee ooit was.

Het pakketje VII

De doos wordt gekanteld en ik kantel erachteraan. Snel hou ik mijn handen voor mijn mond om zo stil mogelijk te blijven. De doos wordt onverstoord weer rechtop gezet, waarschijnlijk op een kar en wordt nog eens gekanteld en verreden. Het gepiep van de mechaniek van de klep geeft me een zwevend gevoel. Ik heb al lang niets meer zó spannend gevonden.
    'Dit is de laatste,' hoor ik Pat zeggen.
    'Mooi,' zegt de man die ik niet ken, 'rij ik deze wel, kun jij vast naar de volgende.'
Pat lijkt even te aarzelen maar bedankt de man dan en stapt weer in de auto.

De doos komt weer in beweging, de man rijdt minder netjes en voorzichtig dan Pat dat deed. De doos schudt heen en weer en wordt lomp over hobbels getrokken. De doos komt tot stilstand en valt dan met een klap op de grond. Ik kan zweren dat ik de tegels door het verdikte karton heen voelde. De zuurstoftank drukt zwaar op mijn rug en de andere spullen liggen zwaar op mijn benen.
    'Oeps,' mompelt de man zonder overtuiging. Daarna kantelt de doos weer maar het is mijn voeteneind wat van de grond komt. Ik zet me zo schrap als ik kan.