De doos wordt gekanteld en ik kantel erachteraan. Snel hou ik mijn handen voor mijn mond om zo stil mogelijk te blijven. De doos wordt onverstoord weer rechtop gezet, waarschijnlijk op een kar en wordt nog eens gekanteld en verreden. Het gepiep van de mechaniek van de klep geeft me een zwevend gevoel. Ik heb al lang niets meer zó spannend gevonden.
'Dit is de laatste,' hoor ik Pat zeggen.
'Mooi,' zegt de man die ik niet ken, 'rij ik deze wel, kun jij vast naar de volgende.'
Pat lijkt even te aarzelen maar bedankt de man dan en stapt weer in de auto.
De doos komt weer in beweging, de man rijdt minder netjes en voorzichtig dan Pat dat deed. De doos schudt heen en weer en wordt lomp over hobbels getrokken. De doos komt tot stilstand en valt dan met een klap op de grond. Ik kan zweren dat ik de tegels door het verdikte karton heen voelde. De zuurstoftank drukt zwaar op mijn rug en de andere spullen liggen zwaar op mijn benen.
'Oeps,' mompelt de man zonder overtuiging. Daarna kantelt de doos weer maar het is mijn voeteneind wat van de grond komt. Ik zet me zo schrap als ik kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten