Het kloppen

De boeman zit in de kast en kijkt door het sleutelgat naar hoe de poppen dansen. Sinne kijkt allang niet meer naar het oog wat vanachter het sleutelgat af en toe van richting veranderd, en haar vader vragen om de monsters uit haar kamer te jagen doet ze ook al lang niet meer. De stofmonsters die onder haar bed vandaan komt kruipen plet ze met de bijbel die haar oma naast haar bed heeft neergelegd. Ze kijkt zuchtend naar haar spelende poppen en knuffels. De kat ligt naast haar voeten als een warm balletje te slapen, Sinne kan niet slapen. Ze stapt uit bed en kijkt uit het raam, naar de schaduw van de maan en de gele oogjes in de bomen. Als iemand die paardenbloempluis de lucht in blaast, blaast de wind de boom krom en vliegen alle gele oogjes de lucht in. Sinne draait zich om en ziet een paar tentakels uit de donkere hoek naast haar speelgoedkist komen. Daarboven glanzen twee grote ogen.
     'Archibald,' zegt Sinne, 'Archibald, pest me niet zo.' De tentakels reiken verder onder haar bed vandaan, en grijpen haar liefste Rosa onder haar kussen vandaan.
    'Archibald! Laat Rosa met rust! Ze houdt niet van monsters!' De tentakel met Rosa erin vastgeplakt wordt terug getrokken richting de donkere hoek van de kamer. Sinne draait zich met haar rug naar Archibald toe, ze leerde laatst van Lukas dat als je honden aandacht geeft als ze iets verkeerd doen, dat ze dan denken dat het goed is. En dat je ze in plaats daarvan moet negeren. De tentakels van Archibald reiken tot voor haar uit, Sinne sluit haar ogen en vouwt haar armen over elkaar. Na een paar minuten niets, spiekt ze tussen haar oogleden door, maar de tentakels kronkelen nog steeds voor haar gezicht heen en weer.
    'Archibald, als je stout bent kijk ik je niet meer aan!' Maar er veranderd niets aan de tentakel waar Rosa in gevangen zit. Dan voelt ze de plakkerige noppen van een tentakel om haar enkels en voor ze het weet hangt ze ondersteboven in de kamer. Ze giert het uit als de tentakel haar heen en weer laat vliegen. Dan drukt een andere tentakel Rosa ondersteboven in haar armen. Sinne knuffelt Rosa terwijl de tentakel haar voorzichtig over het bed tilt en naar de hoek toe trekt. Daar wordt ze tegen het pluizige hoofd van Archibald aangedrukt, nog steeds ondersteboven. Sinne giechelt. De tentakel zet haar zachtjes neer, met haar voeten op de grond.
    'Vooruit, ik vergeef het je. Maar niet meer stout zijn hoor.' 
    Archibald gromt zachtjes, zijn ogen blinken ondeugend. Daarna flitsen ze naar de muur tegenover Sinne's bed. Daar wordt op de muur geklopt, aan de kant waar de nieuwe buurman is ingetrokken. Het klinkt raar alsof het geluid aan de binnenkant van de muren nog eens heen en weer kaatst. Archibald trekt zijn tentakels in, terug naar zijn donkere hoek naast de speelgoedkist, de poppen en knuffels stoppen met spelen en de ogen achter de kastdeur trekken zich terug achter de kleren. Sinne kijkt verbaasd om zich heen en gaat met haar oor tegen de muur staan luisteren.