woensdag 29 maart 2017

Gezonde pinata

We hadden er eigenlijk niet zo over nagedacht. We dachten dat we het goed deden. Eens een keer een gezónd kinderfeestje, dachten we. Met de taart ging het al mis. Gluten, suiker en lactose vrij. De bakker zei dat hun klanten altijd erg tevreden waren over hun 'healthy pies', dat ze allemaal zeiden dat ze niet konden geloven dat er niets schadelijks in zat. Mijn man vroeg nog of dat ook gold voor kinderen. De man zei dat ze voor een kinderfeestje wel een speciaal design konden maken, met prinsessen of piraten misschien?
  'Ze houdt van blobvissen,' zei ik schaamtevol. 
De bakker keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan, mijn man zocht naar een foto op zijn mobiel.
  'En ze houdt alleen van blobvissen?' 
  'En zeekomkommers.' Vulde mijn man aan.
  'Juist.' 
  'Maar vooral van blobvissen.' 
Ze was blij met de taart maar geen kind heeft meer dan twee happen genomen. Hetzelfde gold de suikervrije limonade, de kinderen dronken liever water, tot de buurjongen zijn voorraad energy drank uit zijn schuurtje haalde. We konden er niets aan doen, de blikjes lagen al ineengedrukt op de grond voor we het zagen. Daarna viel er niets meer te beteugelen, we hadden afleiding nodig, en snel. Mijn man is als een gek naar de stad gefietst om iets te zoeken. Een boksbal of een sumopak. Iets om de kinderen hun energie op af te laten reageren. Hij kwam terug met een gekleurde pinata van de Xenos, in de vorm van een ezel of een paard, zoiets. Misschien een regenboog zebra, als ik erover terug denk. Maar wij die met onze jonge hoofden hadden besloten een gezond kinderfeestje te organiseren, wilden onszelf van de verleiding weg houden. Wij wilden niet die ouders zijn die op de knieën gingen voor een schreeuwende 9-jarige. Wij wilden sterk zijn en ons niet verlagen tot omkoperij door middel van snoep en zoetigheid. We hadden alle vormen van zoetigheid buiten de deur gehouden. De buurjongen kon ons er ook niet aan helpen. En ik weet niet meer hoe ik het had gedaan toen mijn man naar de stad was, maar ik kon hem nu echt niet meer missen. Daarom vulde we onze pinata met het meest zoete wat we in huis hadden: Mandarijnen. Nu zal je meteen denken, wat dom! Ik geef toe dat het een moment van ware chaos, paniek en verstandsverbijstering was. We waren er ook niet op voorbereid dat toen hij met het dier aan kwam, onze dochter naar ons toe kwam en vroeg waarom het een eenhoorn was, en geen blobvis. Ze vond eenhoorns stom. Ik zei dat het een paard was net als van dat programma op VPRO met dat belgische meisje, of zoals black beauty of zoals Spirit. Dat vond ze niks. Ze reageerde pas accepterend toen mijn man zei dat het een ezeltje was, zoals Iejoor van Winnie de Poeh. Waardoor me wel op viel dat ze nogal een oog heeft voor alles wat vrij triest is. 
  Maar goed, de pinata had het beoogde effect. De kinderen rosten, en hakten en sloegen op het dier in. Ze vonden het zelfs leuker dat er geen snoep uit kwam, maar in plaats daarvan de mandarijnen uit elkaar spatte en de kinderen oranje gevlekt naar huis moesten. We lieten het gaan, wat misschien een beetje laf van ons was. Maar we hadden liever een paar boze ouders omdat de kleding naar de stomer moest... die kinderen gingen helemaal stuk op die mandarijnen. Bij een normale pinata is het af zodra het snoep eruit komt, maar dit... dit ging door en door tot alle mandarijnen plat waren, tot er niks van Iejoor over was, zelfs tot geen van onze dierenbeeldjes in de tuin nog heel was. De volgende keer gaan we het denk ik toch wat anders aanpakken, denk ik.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten