vrijdag 3 maart 2017

Het Autokerkhof XXVI

Joep kon blijkbaar niks verzinnen, hij besloot zijn overdenkingen met het ophalen van zijn schouders en zei: Jammer. En het was het ook, jammer van de auto's, jammer van mijn vaders werk, jammer van mijn werk bij van Voorden. Joep vroeg of hij onze telefoon nog eens mocht gebruiken en liep naar binnen. Mijn vader riep hem na dat hij wel twee biertjes mee terug kon nemen. Hij zag er weer uit zoals altijd, zijn wangen iets roder, zijn ogen nog iets wazig, maar hij leek weer vrij nuchter. Ik hoorde Joep lachen vanuit de woonkamer, maar ik keek naar mijn moeder. Die had ook rode wangen. Ik zei dat ik nog iets moest doen en maakte me uit de voeten. Ik liep naar binnen, daar zat Joep op de bank met zijn biertje.
   "Heel verstandig," zei hij grijnzend.
   "Blijf je nog?" vroeg ik.
Hij haalde zijn schouders op, hij zou wel zien hoe lang hij bleef. Hij zei dat hij hetzelfde mee had gemaakt en dat hij misschien kon helpen. 
Ik lachte, "dat is lief," zei ik. 
Joep krabde zijn nek, "ach, ja," zei hij, "je vader heeft ook een vrije dag aan mij gespendeerd toen ik eruit lag."
   "Dat wist ik niet."
   "Typisch," zei Joep, "wat ga jij doen?"
   "Ik moet iets doen," zei ik. 
Joep knikte, "doe maar," zei hij, "ik drink me hier zo nodig net zo lam als je vader."
   "Dankje," zei ik en ik ging weer naar buiten. Mijn fiets stond niet in zijn vaste barrelstalling, ik was vergeten dat ik hem bij het bankje had laten liggen. Snel liep ik naar het bankje, het was een stuk koeler geworden en het was een stuk aangenamer zonder de chocoladevlekken en mijn leunende vader. Er zaten al katjes aan de wilgentakken. Mijn moeder zette de mooist gekrulde takken altijd in een vaas. Die takken sneed ik voor haar af, ik wist een hele mooie boom waar de takken in lagen aan elkaar groeiden. Alsof er vier takken aan elkaar vastgeplakt waren. Ik zag het bankje waar we hadden uitgerust, er stond iemand naast. Hij bukte zich achter het bankje. Ik begon sneller te lopen.
   "PIET!" brulde ik voor ik er was, Piet stond over mijn fiets gebogen en rommelde aan het slot. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten