Het is eigenlijk te zoet, zei ik tegen haar, terwijl ik de suikerspin aanpakte. Ze glimlachte maar ging snel verder met de volgende klant. Het was druk, geen wonder met al die Engelse toeristen die na die zes biertjes wel wilden zien wie het langst niet zou kotsen. Niet dat het plein tegenover de dam nu zoveel ruimte bood aan kermisattracties. Toch verbaasde het met hoeveel ze kwijt hadden gekund. Er stonden alsnog botsauto's en zweef, octopus, een spookhuis en zelfs de Booster scheerde langs de punten van de oude gebouwen. Ik ging er niet in, ik kwam alleen een suikerspin halen. Een buitensporigheid, voor ik weer terug naar kantoor liep. Ik nam kleine hapjes suikerspin zodat ik niet onder zou komen te zitten, en keek naar het suikerspinnenmeisje. Ze hield een stokje in de grote stalen bak met opwaaiende roze kristalslierten en streek ermee langs de opklimmende roze rand terwijl ze het stokje draaide. Het laatste stuk van de draad trok ze los van de rest en wond ze om de suikerspin voor ze hem weg gaf. Er dwarrelde kleine roze flarden door het hele tentje. Ik zag de laagjes suiker die zich op haar vingers, op haar beide handen hadden gevormd. Ze streek ermee door haar haren. De stukjes suikerspin bleven steken in de losse plukken rossig haar die uit haar staartje waren ontsnapt. Er zat een suikerlaag over haar tot de elleboog ontblote armen en er waren stukjes suikerspin die zich vastgrepen aan de wol van haar truitje.
Ik stelde mij zo voor hoe zo'n meisje thuis kwam. Hoe ze zich plakkerig op de bank liet vallen en misschien even in slaap viel voor ze ging douchen, of hoe ze misschien een vriend had die waar ze voor het douchen een plakkerige wang tegenaan drukt. Hoe ze met plakkerige vingers haar elastiekje moet loshalen.
Tussen het pakken en aanreiken van suikerspinnen en wisselgeld door viel het me op dat ze zich erg bewust van haar plakkerige verschijning was. Geen wonder natuurlijk, er plakte zelfs een roze stukje aan haar wang, wat als een roze losgeraakte pleister met haar bewegingen mee deinde. Maar het zou geen zin hebben om het stukje los te trekken, haar vingers zouden misschien nog een groter stuk op haar wang achterlaten. Toch bleef ze met een vrolijke lach suikerspinnen weggeven, een statische lach als een Engelse toerist zijn hand weer eens om haar aanreikende hand sloot, een extra enthousiaste glimlach als de aannemende hand een klein mollig handje betrof. Voor dat soort handjes nam ze zelfs even de tijd om te vragen in welke attracties ze waren geweest. De meeste handjes verscholen hun gezichten in schouders, achter benen en rokken of achter de net verkregen roze suikerballon. Dan lachte ze vertederd naar de ouder of oppas en zwaaide ze even als ze wegliepen. Als ze weg waren probeerde ze nog even tevergeefs haar handen aan haar zwarte broek af te vegen. Daarna glimlachte ze weer en begon ze aan het volgende suikergewelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten