Hier geef ik het u nogmaals 'op een briefje'. Ik weet dat ik mij misdragen heb, en daarvoor bied ik mijn excuses aan. Het spijt mij, diepgeworteld, moet u weten.
Ik vond het gewoon zo zielig. Weet u het is de eerste keer dat ik in zulke nabije aanraking met zo'n dier kwam. Dat vindt u als boerderijbewoner misschien vreemd, maar ik wist eerlijk niet wat ik ermee aan moest. Ik had wel genoeg gras in mijn tuin, dat was het probleem niet. Ik dacht alleen: misschien wordt hij wel eenzaam. Al helemaal gezien u me een dubbele dienst liet draaien, omdat lieve Marie een concert had en u haar naar huis liet gaan. Dat is natuurlijk een keuze die u goed gemaakt heeft, maar ik zat daardoor nadat u die morgen belde flink met de handen in het haar, begrijpt u? Omdat ik dus niet wist hoe lang zo'n dier alleen mocht. Daarbij, ik vertrouwde mijn buren niet helemaal. Toen ik de dag ervoor het dier aan zijn sik uit liet en terug liep naar mijn huis, stonden mijn oude buurman en buurvrouw op mij te wachten. Mijn buurvrouw had haar krullers al in, en een nachtpon aan met een broek daaronder (godzijdank). Mijn buurman stond in een zwarte onderbroek met daar een verwassen t-shirt van Normaal in gestoken. Zij zeiden tegen mij dat de ogen van mijn dier des duivels waren en of ik dat wel wist. Mijn lieve Bokkenpruik durfden ze niet eens aan te kijken. Ziet u, ik was daardoor nog banger om hem alleen te laten. Wat als mijn buurman en buurvrouw in de ochtendvroegte, na mijn vertrek, besloten de ogen des duivels te offeren in het aanzien van God?
Het was een absurd idee, dat weet ik nu ook, zelfs toen ik besloot het dier mee te nemen wist ik dat het absurd was. Maar de gedachte kon mij niet loslaten. Daarom bond ik een touw om de nek van mijn Bokkenpruik (zo heb ik hem genoemd, had ik dat al gezegd?) en nam hem mee naar mijn werk. Ik had, eerlijk waar, niet de intentie om de schoonmakers extra werk te geven, noch om een evacuatie te triggeren voor bij mogelijke terreuraanslagen. Ik had er niet bij nagedacht dat het rugzakje met al zijn benodigdheden achterlaten op de rug van de geit zelf ook als "onbeheerde bagage" zou worden gezien. Noch had ik enig idee van Bokkenpruiks voorliefde voor elektriciteitskabels. Hij spijt mij dan ook ten zeerste dat het bedrijf de kosten van de hulpdiensten inclusief de explosievenopruimingsdienst moet betalen en dat er daarna een speciale dienst moest worden ingeschakeld om de doorgeslagen Bokkenpruik te vangen, nog niet te spreken van de kosten van de elektricien en de loodgieter.
Nogmaals: het spijt mij ten zeerste. Ik zal een grote bench voor mijn geit kopen, zodat ik hem daarin achter kan laten, als ik weer eens bang ben dat mijn buren aan ritueel offeren doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten