De notenkraker

Het konijn ligt languit op de heuvel vers zand, achter in de tuin. De cavia maait het gras onder de tafel. De volle takken van de rode hazelaar bewegen zacht op en neer. Ik vraag me af hoe lang het nog duurt voordat we de hazelnoten kunnen oogsten, en waar de notenkraker is. Het oude ding van oma, die we al gebruiken zo lang als ik me kan herinneren. Ze had een grote witte schaal met blauwe horizontale strepen, mijn oma, daar deed ze alle noten in. Alle gevonden noten, we hoefden toen nooit noten van de markt te halen. Behalve natuurlijk exotische noten die hier niet zó in het park groeien, zoals pistachenoten. Maar die deed ze niet in de schaal.

In de herfst wandelden we door het grote park, wat niet ver bij oma's huis vandaan lag. Heel lang geleden was dat een boomgaard, we gingen daar vaak appels, peren, kersen en een hele hoop pruimen plukken. Vooral gele pruimen, maar ook paarse. Als we geen fruit gingen halen kwamen we meestal toch met noten terug. Vooral hazelnoten groeiden er veel, maar ook walnoten. Er stonden twee walnotenbomen in de buurt van het park maar ze stonden allebei achter een hek. Niet dat de mensen van dat hek, dat hek daar expres hadden neergezet vanwege de walnoten. De walnoten lieten ze gewoon liggen, anders zouden wij ze nooit op de grond onder de boom vinden. Behalve, dacht ik opeens een keer, als wij gewoon eerder waren met zoeken omdat die mensen nog moesten werken of zoiets. Daarna is die gedachte altijd stiekem blijven hangen, vooral omdat we alleen walnoten gingen rapen als er niemand in de buurt te zien was. Dan klommen we over het hek om de walnoten te rapen, dat waren er vaak nog best veel. Oma had altijd wel een doorzichtig plastic zakje bij zich, wat helemaal gekreukeld was van het vele hergebruiken. Daar deden we dan snel de walnoten in, dan liepen we snel nog een rondje om de boom, mijn zusje en ik, en soms ook mijn vader. Maar mijn moeder niet, als die mee wandelde bleef ze bij oma aan de andere kant van het hek.
    Ik denk dat dat misschien wel mijn mooiste herinneringen aan mijn oma zijn. Of in ieder geval een deel van de mooiste herinneringen. De beste herinneringen met haar moet ik allemaal rond die periode gemaakt hebben. In de tijd dat ze nog niet gek of dement was, maar grappig en wijs. In de tijd dat ik nog niet kon voelen dat niet alles klopte. In de tijd dat ik het nog knap vond dat ze wist dat ze ik haar vorige leven een krokodil was geweest.