Soms lijkt de horizon te verbreden als de oordopjes in je oren de mooiste muziek uit je lijst afspelen. Maar soms is het beter om ze met een kort rukje uit je oren te laten vallen, zoals wanneer een man ongedefinieerde geluiden maakt naar zijn hond die tien meter verder een hoop verse kattenpoep naar binnen werkt, of zoals vandaag in de trein.
'Wat bent u voor creatiefs aan het maken?' vraagt de jongen die net met een zwerm van dertien andere tieners om me heen is neergestreken.
Ik kijk naar hem opzij, hij ziet eruit als een aardige jongen. Ik verwijder mijn oordopjes en vertel kort dat ik een stukje voor mijn blog schrijf.
'Oké, Oké,' zegt hij. Het schattige meisje tegenover me, met het hoofd van een half slapende jongen op schoot zegt dat dat best cool is. Ik dacht dat er nog maar weinig schattige of onschuldige (tot op zekere hoogte) tieners over waren, maar deze groep geef ik het voordeel van de twijfel.
Ze beginnen weer over iets anders te praten en ik doe één oordopje weer terug in mijn oor. Maar ik blijf de tieners volgen en luister naar hun gebabbel, soms pak ik de pen van mijn kladblok op, om hem daarna weer neer te leggen. Een meisje met een knotje en een rol doorzichtig plastic folie in haar hand, staat op en loopt naar de jongen naast me. Ze zegt dat ze hem wel even zal inpakken. Hij staat op en laat het toe, ze omwikkeld hem van net onder de schouders (inclusief armen) bijna tot zijn knieën in met een aantal lagen van de volle rol folie. Daarna is het lachen om zijn pogingen om weer naast me te gaan zitten. Als dat gelukt is plakken ze stickers van 'Gajes in de bajes' (waar ze blijkbaar vandaan komen) op de plek van zijn tepels en piemel.
'Wat zal zij wel wel niet denken?' vraagt het meisje met het knotje in het algemeen, doelend op mij.
'Dat ik sexy ben,' zegt de jongen naast me, en hij begint zijn folie-heupen in mijn richting te bewegen. Ik moet lachen en zeg dat het meisje met het knotje degene was die hem versierd heeft. Het werkt, de focus verschuift weer weg van mij. Ze beginnen over haar vriend, waarvan ik gok dat het de jongen is die naast haar zit. Over dat ze hém nooit met folie had ingepakt. Of plastic, of wat was het?
'Cellofaan,' zijn de twee meiden het met elkaar eens.
O ja, dacht ik, zo heet het. Misschien vallen de tieners eigenlijk allemaal wel mee. Want op welke tieners heb ik mijn mening gebaseerd sinds ik zelf van die leeftijd was? Hoeveel tieners heb ik nu écht zelf gesproken sinds toen? Bij Hoorn moet ik eruit. Ik werk me langs de cellofaan jongen en wens ze nog een fijne reis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten