Ik denk dat ik niet overdrijf, als ik zeg dat ik het beste concert wat ik in dit leven zal zien, al achter me heb. Dat voelt soms best wel triest, dat ik het beste cadeau wat ik zou kunnen krijgen, op mijn zeventiende al gekregen heb. Want wat ik toen van mijn oom en vader kreeg was niet meer te overtreffen: kaartjes voor AC/DC: 23 juni 2009 in de Amsterdam Arena. We gingen met een uitgebreide versie van de vaste ploeg, die bestond uit mijn vader, mijn oom en een van de oudere vrienden van mijn oom, die ik al vrij goed kende, Thijs. ik zeg oudere vrienden omdat hij ook een groot aantal vrienden van mijn leeftijd heeft (waaronder een groep die hij 'de bovenkarspel boys' noemt), maar die gingen niet mee. En Thijs had zijn broer mee genomen.
Ik was er toen al van tevoren van overtuigd dat het moeilijk zou worden om hierna nog een beter concert te zien te krijgen. AC/DC was de grootste van de grootheden voor mij. Groter dan Iron Maiden of Slayer. Ik weet niet op welke leeftijd ik al met hun nummers mee zong, maar ik weet wel dat ik jong was. En dat ik het in ieder geval al meezong toen ik ook mee zong met Marco Borsato's 'dromen zijn bedrog' en 'Barbie girl'. Het was zeker nog voor de tijd dat we de M Kids en Ch!pz ontdekten.
Ik was altijd vrij droog in mijn reactie op cadeaus, maar AC/DC... Ik geloof dat ik vroeg of het echt was, dat ik de lucht in sprong, dat ik spontaan een AD/HD aanval kreeg - zonder dat ik AD/HD had, en dat ik iedereen vroeg: "raad eens waar ik heen ga?!"
We aten in Amsterdam, bij de Febo, omdat de broer van Thijs er op stond. De Febo was de beste zei hij, en hij deed het niet met minder. Het maakte mij niet uit, ik liep in mijn paarse gothic jurk achter de mannen aan. Mijn buik voelde alsof ik tegen een gigantische box stond, waar de bas al doorheen trilde. Want ik ging écht naar AC/DC. Dé band waarvan ik dacht dat ik ze misschien wel nooit zou zien. De band die altijd mocht spelen in "my happy place".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten