We hadden vijf nachten in Parijs geslapen. Vijf nachten met Eiffeltoren lampjes, zes dagen uitzicht op de Notre dame, zes dagen zachte "-ion klanken" in de oren. Maar nu zaten we weer in de Thalys naar Amsterdam. Ik sliep tot Brussel, daarna keek ik naar hoe de dorpjes er steeds minder Belgisch uit zagen, terwijl we ons steeds verder van ons stomende hotelkamertje met de gymzaal lakens (als je er iets te hard overheen wreef eindigde je met brandwonden) verwijderden. Terug naar Wieterdam, het land waar een man die nog bij zijn moeder woont de regie heeft. Terug naar het volle huis, het huis dat een uur bij dat van mijn vriend vandaag lag, en waar geen romantiek maar roze verf aan de muur vastgekoekt zat. Vaarwel, stad van monumenten, vaarwel metro's die rijden zoals het op de borden staat, vaarwel interessante Franse mensen en Parijse parken.
Maar als we dan eindelijk in Amsterdam uit stappen, na drie en een half uur, voelt het als thuis. Geen zoeken naar woorden als je iemand wil verstaan of een bord wil lezen, precies weten waar alle perrons zitten. Ons Amsterdam. Waar geen mannen met grote zakken pinda's rondlopen, om die verdeeld in kleine bakjes met vier man tegelijk te verkopen tussen een bankje en een prullenbak, geen maïskolfen die geroosterd worden in winkelwagens, maar waar gewoon een kiosk en AH to go open zijn. Geen personen die tegen een monumentaal gebouw staan te poepen. Niet langer Gare du Nord, Gare du Lyon, Challet les Halles of Saint Michel-de Notre Dame, maar een trein naar Hoorn Kersenboogerd en Almere Muziekwijk. Geen metrogang, maar twee gigantische torens die rook in de richting van de zacht oranje lucht blazen, een enkele fietser langs de polder in plaats van acht zigeuners die samen hun hand ophouden terwijl ze gebroken op de grond liggen, De geur van gras in plaats van pis.
"Welkom," zegt Nederland, "Welkom terug. En sorry dat er weer veel blauwe knipperende vlakken op de NS-borden staan, er staat een tunnel in de fik. Sorry dat je trein nu vanaf een ander perron moet vertrekken, maar kijk: hij rijdt wel, speciaal voor jou! Hier moet je het huis misschien met je ouders delen, in plaats van met je vriend, maar er liggen geen gele plasjes onder je raam. Hier staat misschien geen Eiffeltoren, of Notre Dame of Pantheon. Hier rijdt niet elke twee minuten een RER, trein, metro én bus naar je bestemming. Maar kijk, je kunt wel de koeien zien grazen in de wei. Sorry dat je benauwd werd van die roker die precíés de rook in je gezicht blies toen je uit stapte. Maar als je een stukje door loopt is de lucht weer vers. En 42 graden redden we misschien niet deze week, naar het briesje is koel en fris en niet warm en zwaar, alsof een man met zwarte longen en tandbederf de hele dag in je gezicht hijgt. En zeg nu zelf, hoe fijn vond je het nu écht in die volgestampte lift naar de volgende verdieping van de Eiffeltoren? Dus welkom, welkom terug in Nederland."
Awesome!
BeantwoordenVerwijderen