De Sterhouder

De Sterhouder zat op zijn stenen uitkijk-rots. De hele dag moest hij toezicht houden over zijn ster, want zijn ster was van hem, en van hem alleen. Hij kon geen anderen gebruiken op zijn ster. Maar eigenlijk hield hij niet van zijn werk, sterhouder zijn vond hij maar saai. Hij had nooit dat papiertje moeten kopen online, hij had nooit zijn ster een naam moeten geven, hij had nooit sterhouder moeten worden. Hij had het voordelig gevonden, het was een ster in de uitverkoop. Het had hem mooi geleken en een goed idee, en romantisch. Maar het was niets van dat. Het uitzicht was knudde want de lucht was donker en de ster was licht, en hij was vast en zeker allergisch voor de sterrenstof. Hij had er wel iemand over gebeld, voor een pilletje. Hij had een persoonlijke allergoloog, zelfs. Maar die vond het wel héél gek dat hij allergisch voor sterrenstof zou zijn.
    'immers bouw je allergieën toch meestal op als je veel met stoffen in aanraking bent geweest, of in ieder geval als het menselijk ras ermee in aanraking was geweest. Maar hij had toch niet zó veel last?'
     Hij had wél last. Maar hij kreeg alsnog geen pilletje. Dat had ze niet, zei ze. Ze had wel pilletjes tegen huisstofmijt en hooikoorts en pollen en haren en insecten en verschillende soorten voedsel, maar niet tegen sterrenstof. En natuurlijk had hij wel geprobeerd om een ander te bellen, maar die wilde natuurlijk zijn persoonlijke allergoloog eerst spreken. Neppers waren het, allemaal.
    Natuurlijk heeft hij de ster allang op Marktplaats, E-bay en nog een stuk of wat van die websites geplaatst maar, hoewel hij de naam best komisch vond toen hij de ster haar naam gaf. Maar 13-apocalypse wordt maar niet verkocht. Hij vond het wel een troost om te lezen dat de apocalypse zo ver van de aarde verwijderd was, als hij weer eens de afstand tussen zijn ster en zijn deurmat op zocht. Tot hij zijn baan als sterhouder serieus begon te nemen, natuurlijk, en er ging wonen. En dan te bedenken dat hij de ster aan iemand cadeau had willen doen toen hij hem kocht. Maar Margot maakte het uit voor het ooit zo ver kwam. Dus wandelde hij naar de sterrenhouders-balie en veranderde hij de naam Margot in 13-apocalypse, dat hielp wel een beetje. 
    De receptionist had glimlachend zijn hoofd geschud toen hij de nieuwe naam intikte. Toen de sterhouder vroeg waarom hij dat deed zei de jongen alleen maar: 'weer ééntje.'
    Hij had gelachen, toen, maar nu hij hier woonde was het lang niet zo leuk meer. Al waren hier geen Margot's, dacht de sterhouder content, en ook geen bejaardetehuizen, ook daar had hij een hekel aan. Geen stoplichten, geen bloemisten, geen rolstoelen, geen rijen, geen bussen en geen snoepgoed wat aan zijn gebit bleef plakken. Het zou hem ook wat, hij had zijn rots en zijn stof en zijn wazige uitzicht.