De man met de knappe witte snor keek door zijn luikje van plexiglas. De tram stopte iedere vijf minuten, maar iedereen checkte braaf in en uit. Dankzij hem. De gezichten van de mensen die hun gele kaartje voor het gele apparaat hielden, onthield hij niet. Pas als iemand elke dag langs kwam, minstens twee weken lang, dan begon de gezichtsherkenning op te starten. Het nut daarvan zag hij niet, dat waren juist de klanten die hem het minst nodig hadden. En ooit zou de reiziger anders reizen, en ooit zou hij niet meer op zijn post zitten. Het was zinloos, totaal nutteloos.
Toch maakte hij zijn snor elke dag weer knap, en knoopte hij zijn rode stropdas boven zijn overhemd. Het is dezelfde stropdas die hij kreeg van zijn baas, drieënveertig jaar geleden. Hij kreeg hem op zijn derde werkdag, niet op zijn eerste werkdag zoals alle anderen. De twee dagen zonder stropdas waren moeilijk geweest, ze geloofden niet dat hij bij de tram werkte. Want hoe knap hij zijn snor ook knipte, zonder stropdas was je geen tramconducteur.
Hij had twee stropdassen gekregen, maar één ervan was nu stuk. Hij had zijn nieuwe baas gevraagd of de kapotte vervangen kon worden maar die had zijn verzoek woordeloos afgewezen. Wat als hij iets op deze morste? Wat als hij eroverheen nieste? Wat als een reiziger er iets overheen gooide als zijn luikje open stond, of nog erger: hem in tweeën knipte. Een reiziger had al eens een beker zwarte bessensap tegen zijn raam stuk gedrukt. Gelukkig zat zijn luikje dicht. Het verliezen van de stropdas werd langzaamaan zijn grootste angst. Hij kon niet wéér zonder aan het werk. Sinds het net afgeweken zwarte bes gevaar, had hij nu altijd iets mee om zijn stropdas te kunnen beschermen, tijdens de lunch, als zijn luikje open was en hij hield hem onder zijn jas als hij naar huis liep. Meestal vouwde hij er een plastic broodzakje omheen, maar hij was er nog steeds niet gerust op.
Één beschermend zakje, werden er twee. Hij overwoog zelfs om zijn stropdas te plastificeren, dat moest toch op de één of andere manier mogelijk zijn? Ondertussen zocht hij naar een tweede stropdas maar hij had moeite om de juist kleur rood te vinden. Hij durfde zijn omgeving er niet zo goed naar te vragen maar hij had een anonieme vraag naar de krant gestuurd. Hij had veel reacties gekregen, maar de juiste kleur rood zat er nog niet tussen. Koraal, zeiden de meesten. Sommigen zeiden rood, rood rood, wijsneuzen. Firebrick 1 zeiden ze ook wel. Hij had ook zijn baas gevraagd waar zij hun stropdassen bestelden, maar de baas zei dat hij dat niet wist.
Hij at steeds vaker eten wat niet kon morsen, maar zelfs als hij dat deed leek het gevaar nog te loeren. Hij lunchte steeds minder vaak. De stropdas was meer dan een kledingstuk, het maakte hem deel van de tram-elite, al drieënveertig jaar lang. Zijn collega droeg een blauwe stropdas, als een medewerker van de Albert Heijn. Die had de baas hem ook opgestuurd maar die weigerde hij te dragen. Door de rode stropdas stond hij toch een beetje, nu ja, hoger in rang dan zijn jonge collega.
Vandaag hoefde hij maar één keer om te roepen dat er door gelopen moest worden. De rest van de tijd keek hij uit het raam. Hij zou vanavond wel weer bij het eetcafé gaan zitten, voorheen ging hij altijd meerdere keren per week na zijn werk daar eten. Hij checkte vroeg uit, zijn collega moest de twee laatste haltes alleen doen, zodat hij maar een klein stukje naar het café hoefde te lopen. De vrouw die hem meestal bediende was er ook weer. Hij ging zitten en begon zijn stropdas in te pakken met meerdere zakjes. De vrouw liep naar hem toe en vroeg hem wat hij wilde bestellen. Ze was iets jonger en had mooie grijze haren en droeg lippenstift, rode lippenstift.
"Een koffie," zei hij, "mooie lippenstift."
"Dank u," zei ze met een glimlach, "het is light ruby treasure, maar ik geloof dat de kleur gewoon tomaat heet, zoals die van uw stropdas, als ik me niet vergis."
Hij knikte, en ze liep weg om zijn koffie te halen. Het was tomaat. Simpelweg tomaat. Hij keek naar zijn stropdas en begon de zakjes er af te rukken. Daarna bestelde hij een wrap met extra knoflooksaus, pasta bolognese, pannekoeken met stroop en een rode wijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten