De Patisserie

De tram zet me af in een straat met schreeuwende blauwe luifels van verschillende goedkope mobiele merken, met daarnaast een luifel van glas-in-lood. "Patisserie," staat er op. Ik zal vannacht de wil om de schreeuwende luifels af te plakken met oude kranten, wel weerstaan en focus me op het glas in lood. Er staat een mevrouw met wit haar voor het raam. Ik weet zomaar zeker dat zij al decennia lang banketproducten heeft gegeten, aan die andere kant van dat raam. Ze bestelde vast een koffie en koos vast het meest zoete, meest glazuur-druipende lekkernij wat er verkocht werd, aan de houten balie die nog steeds de winkel in tweeën verdeeld. Ze betaalde een paar dubbeltjes, die met een "kling" in de kassa verdwenen. Ze ging aan één van de eikenhouten tafeltjes zitten, vaak met een vriendin, soms alleen, en dan was er nog die keer met die jonge soldaat. 
    Wat ik zou geven om al die jaren terug tegenover haar aan tafel te zitten.Toen het glas-in-lood net gezet was en de schreeuwers zoals Lycamobile en Lebara misschien nog niet eens bestonden...
    De vrouw loopt verder, ik trek mijn hoofd uit de ver vervlogen tijden en loop de Lebara winkel in om een mobiel van tien euro te kopen.