Mahmut sleept de doos naar de tafel waar ik op geklommen ben. Hij houdt hem vast terwijl ik erin stap. Daarna geeft hij me de tassen aan. Hij salueert naar me, ik salueer terug. Daarna ga ik zo comfortabel mogelijk zitten, voorzichtig om niet teveel tegen de zuurstoffles te zitten. Mahmut sluit de bovenkant, en het is donkerder dan ik me herinnerde van het oefenen. Ik hoor de leveranciers bel, die hangt bij het hek. Mahmut roept dat hij eraan komt. Ik hoor tape die met weerstand los komt van de rol. De doos hangt even schuin als Mahmut hem op een karretje duwt. Het valt me mee hoeveel ik van de beweging voel, wel hoor ik de wielen van het karretje zacht piepen. Pas voorbij de hobbel bij de deur voel ik het rijden door de steentjes en kuilen die daar liggen. De steentjes in de tegels zorgen ervoor dat de doos licht trilt.
'Daar ga je, jongen. Veel succes kill,' zegt Mahmut.
Daarna hoor ik het hek wat rond de fabriek staat open gaan.
'Dit is hem,' zegt Mahmut tegen de koerier. Hij klopt zacht op de doos.
'Mooi,' zegt de koerier. Het is Pat, onze vaste koerier. Fijne man. Het voelt eigenlijk een beetje alsof ik hem verraad. Zou hij zijn baan kunnen verliezen voor zoiets?
'Komt goed, kill,' fluistert Mahmut, 'veel geluk man.'
Ik merk dat ik zit te knikken en stop er snel mee. De doos wordt op het platform van het busje geduwd, even voelt het alsof ik zweef als het platform los komt van de grond. Daarna duwt Pat me het busje in.
'Tot vanmiddag Mahmut, wens Zelda veel plezier met die reis van hem.'
'Doe ik, Pat,' zegt Mahmut, 'het wordt anders zonder hem.'
'Ja, zegt Pat.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten