Goedkope neppers

'Mijn schoen is stuk, zei ik tegen de schoenmaker. 'De vorige keer was het de linker en die heeft u toen gemaakt, nu is de rechter er net zo aan toe als toen.' De schoenmaker zei: goed en legde de kapotte schoen weg. 'Morgen is hij gemaakt.'

Ik draalde, wist niet zeker of daarmee de kous af was. Ik had het idee dat mijn schoen niet precies de schoen was die hij graag te maak had. Misschien was het lijmen mijn van schoen wel heel veel werk, terwijl hij maar vier euro vraagt voor de reparatie. En haalt hij dat er nooit uit. Of anders vind hij misschien dat mijn schoenen stinken, of dat ik mijn geld aan deze schoenen weg gooi. Het zijn maar goedkope nep Dr. Martins. Wie weet veracht hij dat wel, dat mijn schoenen goedkope neppers zijn.

'Oké,' zeg ik, 'bedankt!'

'Hm,' hoor ik alleen maar van hem, voor ik de bel laat gaan.

Drie dagen later sta ik weer in de winkel, eigenlijk schaam ik me een beetje omdat ik nu óók nog mijn schoenen laat kom halen. De man is er niet, er staat nu een wat oudere vrouw met rood-roze lippenstift, bruin haar en een leerachtig gezicht.

  'Ik kom mijn schoenen halen, het zijn...'

De vrouw draait zich al zittend om en legt mijn schoenen op de toonbank, 'vier euro,' zegt ze.

'Die ja,' zeg ik een beetje van mijn stuk gebracht. Dit is pas de tweede keer dat ik hier ben, en maar voor een kleine operatie. Toch hoef ik niet eens te wijzen. Ik leg het geld op de toonbank. De vrouw pakt het geld, drukt op de knop om de kassa te openen en laat de twee muntstukken in het laatje vallen. Ik prop mijn schoenen zo eerbiedig mogelijk in mijn rugtas en probeer positief de zaak te verlaten door nog eens vrolijk te groeten. De vrouw zucht alleen maar. Dat irriteert mij, ik ben toch zeker alsnog een klant. Ik loop snel naar de uitgang. Ik leg mijn mijn hand op de klink maar kan die toch niet naar beneden duwen. Ik draai me om en vraag of er soms iets is. De vrouw lijkt een beetje van de vraag te schrikken.

'O, het spijt me,' zegt ze, 'uw schoenen doen me gewoon denken aan onze Hans.'

'O,' zeg ik, 'het spijt me.'

'Hans was ons ware schoenenchirurg, maar hij is overleden. Uw schoenen doen mij aan hem denken omdat hij zelfs een lastige scheur zoals die in uw schoenen kon maken op een prachtige manier waardoor de gelijmde plek niet alleen onzichtbaar was maar de schoen ook nog heel lang mee ging zonder op datzelfde punt weer te scheuren. Het was een groot verlies.'

'Het spijt me,' zeg ik nog eens, 'gecondoleerd.'

De vrouw glimlachte, 'dank u, komt u vooral nog eens terug.'