Chocoladecappuccino-dag

Het was al een tijd geleden dat ik de kabouter had gezien, maar gisteren was hij er weer. Ik had me voorgenomen om er een bank dagje van te maken, een serie met chocoladecappuccino dag, een serie met chocoladecapuccino en lunchen met noedels dag. Ik zette de koffie en begon een serie uit te zoeken terwijl het water aan de kook raakte. Toen ik met mijn mok naar de bank liep, zat hij daar weer. Het was te laat om me om te draaien, want hij zwaaide. Het was heus lief dat hij langs kwam, maar hij was altijd zo lastig. 

Hij zat op mijn favoriete bankhang-plek. Ik ging onwillig op de bank ernaast zitten en zette de koffie op tafel.
    'Dankje,' zei hij, 'dat had ik net nodig.' Hij pakte de koffie en nam een slok. Ik keek naar hoe de koffie door de bovenste sluitspier van de verkeerde persoon verdween. Mijn luxe chocoladecappuccino. Ik wachtte op zijn verhaal van leed, daar begon hij pas mee toen de koffie al bijna op was.
    'Ik wordt overgeplaatst,' zei hij, 'nog verder weg van huis.' 
    Daar begon het, zijn verhaal van pijn en smart, als een vriendin die je graag ziet maar die als ze belt alleen maar wil dat je luistert naar haar liefdesverdriet en pijntjes en klachten en leed en smart en pijn enzovoorts. Je wilt er best voor haar zijn maar soms komt het gewoon niet uit om een uur met je oor aan de hoorn gelijmd te zitten. En als je zelf ook in zo'n situatie zit, is er geen plaats om je eigen verhaal aan dat van haar toe te voegen.

    'Vervelend,' zei ik.
    'Het werk is er beter en het wordt beter betaald, dat is fijn...maar het is wel verder weg.'
    Ik dacht aan de drie afwijzingen op mijn sollicitaties die ik deze week had ontvangen.
    'Het maakt natuurlijk niet zo veel uit, ik bedoel ik ben er toch zo. Maar het is toch verder van huis, ik ken de omgeving daar niet zo goed.' 
    Dat was ik vergeten, hij teleporteert met een knip in de vinger, wat is het probleem?
    'Maar het is dus leuker en beter betaald werk?'
    'Ja,' zei de kabouter, 'maar verder van huis.'
    'Juist, maar je teleportatie is even snel?'
    'Ja.'
    'En het kost geen extra moeite?'
    'Nee, natuurlijk niet,' zei hij. 
    Het was nog erger dan een vriendin met een probleem of verdriet, hij had geen van beide en verstoorde toch mijn serie-met-chococappuccino-en-noedel-lunch-dag.
    'Op een nieuwe plek werken kan spannend zijn, maar het komt vast goed,' zei ik.
    'Ja, maar straks zijn de andere kabouters gemeen tegen me,' zei hij.
    'Waarom zouden ze? Je bent toch een hele gezellig kabouter?'
    'Misschien,' zei hij. 
    Heb je ooit wel eens een kabouter met een weinig zelfvertrouwen ontmoet? Het ziet er heel zielig uit. Zijn baardje zat in de war en hij schommelde met zijn beentjes heen en weer terwijl hij in de mok met een laatste laagje koffie keek.
    'Wat zei je moeder ervan?' vroeg ik, ik wist zeker dat hij eerst bij haar was geweest.
    'Dat ik een hele leuke kabouter ben,' zei hij, hij keek nog steeds naar de mok.
    'Juist,' zei ik, 'dan heb je toch niks te vrezen?'
    'Nee,' zei hij.
    'Goedzo. Kom ik zet nog wat koffie en dan kijken we samen naar 'Goodmorning call'.'
    'Is dat een leuke serie?'
    'Ik hoop het, ik denk van wel. Het is een Japanse dramaserie.'
    'O lekker, zal ik eerst langs de winkel? Dan haal ik chocola, chocolade-ijs en nog meer chococappuccino.'
    'En wijn?' vraag ik zo onschuldig mogelijk.
    'Ja!' zei hij.
    'O en ik heb genoeg noedels voor ons beide, voor de lunch.' Kabouter lachte naar me en teleporteerde naar de winkel. Het zou niet lang duren voor hij terug was, dus maakte ik alvast twee koffie.