Donker...bier.

Ik had er meteen spijt van dat ik zo nodig naar de winkel wilde. Mijn haar was spontaan droog toen ik op te fiets stapte. Er moest een schoen naar de schoenmaker en ik wilde wat eten en drinken halen. De schoenmaker was dicht dus kocht ik maar wat ondergoed bij Zeeman. Daarna liep ik door naar de Mitra voor bier, lekker Belgisch bier, want ik liet me altijd zonder tegenstribbelen vertellen dat ik wat lekkers verdiende. Vooral als ik me de hele ochtend door distels had laten steken om mijn oom en tante te helpen. Het is altijd zeer de moeite waard, vooral vanwege het gezelschap in combinatie met een extra centje voor achter het oor. Dat centje kon je op vele plekken achter je oor laten steken, maar als je daar een goed gezelschap aan kon koppelen zat je hoog op de "mazzeltjesmeter". Het was trouwens mijn nichtje die me vertelde dat we beiden wat lekkers verdienden, maar voor ik daarin mee kon doen had ik al een lift naar huis. Er stond een kleine rij in de Mitra, meestal stond daar niemand. Ik liep meteen naar het donkere honingbier van Barbar en pakte vanuit de rij nog twee chocoladebier van Kasteel. Vandaag liet ik het proeven achterwege, deze twee waren makkelijk en altijd een succes als ik mijn lekkere verdiensten wilde innen. De man voor me in de rij keek toe hoe ik de twee chocoladebier een plaatsje in mijn armen gaf en knikte me bemoedigend toe, het was een oudere meneer, hij droeg een bril met zwart dun montuur en een soort beige safaripak zonder hoed. Ik vroeg me af of hij dit droeg omdat hij op jacht was naar Pokémon, goede Scotch of omdat hij zo meteen de whiskey in twee mooie glazen ging schenken om de drank te delen met zijn vrouw die lag te wachten op een schapenvel. Misschien wel voor een open haard in een houten "lodge" met zebrahoofden en alligatorstaarten aan de muur. Of misschien zat het pak gewoon comfortabel en vond hij het mooi. Dat kan ook. Ik weet ook niet zeker of hij whiskey kocht, misschien kocht hij wel een zacht mousserende rode wijn die zowel kurkzuur en gekkebekken-droog was, om met zijn vriend te delen die boven een kroeg woonde en tot nu toe welgeteld twee kunstwerken buiten zijn eigen woonkamer had hangen, één in de kroeg tegenover zijn huis en de andere bij de man die hem wijn bracht. Maar de safariman was blij met het schilderij, al moest hij het van zijn vrouw in zijn "mancave", onder de trap ophangen zodat hij er alleen naar kon kijken als hij documentaires over Afrika zat te kijken. Maar zoals ik al zei, ik zag niet wat hij kocht. Ik was afgeleid door de aanbieding voor The Famous Grouse, waarvoor ik overwoog om mijn centjes achter mijn oor vandaan te trekken. Gelukkig was de man voor me klaar zodat ik de bier kon neerzetten en besloot dat vier bier naast de schoen en de boodschappen wel genoeg zouden wegen in de stoffen tas die altijd net te laag hing als je hem aan de handvatten vast hield. 
    De man van de Mitra vroeg of dat hem was, en voegde er een 'lekker' aan toe. Ik verzuchtte een eeuwige betuiging van instemming, waarop de man achter mij vroeg of het écht lekker was.

    'Maar het is donker bier,' zei hij, alsof dat hem niet meteen overtuigde.

    'Ja,' zei ik, 'lekker.'

    'Ik heb liever dit,' zei hij, en zette een schotse whiskey op de toonbank. 

    'Ook lekker, maar ik heb er nog één staan.'
    De man van de Mitra lachte, ik ben gek op de man van de Mitra. Hij is een enthousiasteling die graag experimenteert met nieuwe wensen van klanten. Als hij een product niet heeft maar iemand er naar vraagt, dan plaatst hij een kleine order om het te proberen.

    'Maar jij vindt donker bier echt lekker?' vroeg de man met de whiskey.

    'Ja, ik wel,' zei ik. Ergens had ik het gevoel dat hij me dit gewoon probeerde te laten zeggen om het op de één of andere manier tot zijn eigen huidskleur te betrekken. Iets in de manier waarop hij het zei. Maar waarom, dat wist ik niet zo goed. We verlieten de Mitra en liepen in de richting van het pleintje met de bloemenmandjes aan de lantaarnpalen.

    'Dus ik moet het nog eens proberen?' vroeg hij.

    'Ja,' zei ik. 

    'Maar ik heb bij donker bier het gevoel dat ik zand drink.'

    'Als je al weet dat je het niet lekker vindt, moet je het niet proberen,' zei ik.
    Hij lachte en daarna vergrootte hij mijn donkere vermoeden.

    'Wanneer gaan wij samen iets drinken?' vroeg hij.
    Die had ik eigenlijk niet verwacht, of misschien hoopte ik dat hij het niet ging vragen. Want ik wilde er geen 'ja' op antwoorden. Met iemand praten in de supermarkt is iets anders dan er wat mee gaan doen. Mensen ontmoeten vind ik altijd prima, erg leuk, maar de stap om na zo'n gesprekje wat te gaan drinken is misschien te groot. Al is dat niet wat ik laatst tegen mijn vriend zei, die een meisje in de trein had ontmoet en haar erg leuk vond en nu meer dan alleen hoopte dat hij haar weer zou tegenkomen, op het station, op dinsdagavond om 18.23. Want ik ken mijn vriend en vind het lief, al zei ik tegen hem dat hij vooral verder moet blijven kijken. Terwijl ik eigenlijk hoopte dat hij haar zou vinden en ze nummers zouden uitwisselen en namen en facebook-porren en dat we dan drie jaar later met de vriendenclub bij elkaar zouden zitten waar zij zou vertellen hoe ze elkaar bij toeval hadden ontmoet in de trein en daarna nog eens bij het station, waarna hij zei dat hij haar daar inderdaad 'toevallig' had gezien toen hij 'toevallig' al drie weken op dinsdag om 18.23 zijn hond bij het station uit liet. 

    'Als we elkaar in de kroeg zien, drinken we wel wat samen,' zei ik nadat ik 'nee' had gezegd. Deze man had vast ook vrienden die het lief vonden dat hij meisjes zomaar uit vroeg bij de Mitra, nadat hij erachter was dat zij misschien nog wel meer aan zuipen deed dan hij. Maar ik was al eerder gewaarschuwd dat wat soms voor mij 'gezellig vriendschappelijk, ja zeggen' was, voor anderen een date met een jong blaadje was.