Dit was al de tweede keer dat ik het uit maakte. Hij riep terug dat hij het al uit maakte en dat hij alleen ja had gezegd omdat ik hem had gevraagd, al twee keer. De leugenaar, hij had mij gevraagd, toen maakte ik het uit omdat hij iets stoms deed en vroeg hij of ik hem alsjeblieft nog een kans wilde geven. Ik weet niet eens waarom ik toen weer ja had gezegd. Mijn zusje en het bazige buurmeisje stonden er nu ook, en ik legde piekfijn uit hoe het aan was gegaan, dat hij mij had gevraagd en hoe stom hij wel niet was. Daarna draaide ik me om en liep terug naar de tuin, de meisjes lachten en liepen met me mee. Ze klopten me op de rug om wat ik gezegd had. Ik was blij maar snapte niet waarom andere kinderen, en dan vooral de buurjongen, soms zo dom konden doen. Valse beschuldigingen waren niet zeldzaam en leugens als deze deden zich onder de kinderen vaak over alle vier de pleintjes de ronde. Zo werd ook gezegd dat wij arm waren omdat mijn vader een fiets van de sloop had gered toen een meisje, van het pleintje tegenover dat van ons, haar fiets had weggedaan. Ze had een nieuwe fiets die wat groter was, terwijl haar oude alleen een kapotte band had. Mijn vader had er een nieuwe band op gezet en had de fiets aan mij gegeven. Nu stond hij bij mijn oma, waar de andere kinderen hem niet konden zien. Er werd ook gezegd dat wij gestolen hadden, mijn buurmeisje Lisa was haar blauwe springtouw kwijt en wij hadden er toevallig ook één. Zo ging het ook met het bazige buurmeisje, ze zei iets gemeens over mijn zusje of deed iets stoms en dan kwam mijn zusje boos of huilend naar binnen rennen en riep dat ze nooit meer met haar ging spelen. Zij hield haar boosheid alleen lang niet zo lang vol als ik dat deed, na het eten speelden ze dan weer samen. Ik zat veel liever alleen in de tuin met de kat of de kippen maar nu was het wel gezellig met mijn zusje en het buurmeisje. Het was ook niet altijd vervelend.
De volgende dag vierden we het weekend of één of ander feest met het plein. Jens en Anita hadden een karaoke machine buiten gezet, de kinderen zongen liedjes en de ouders zaten samen aan de picknicktafel te drinken. Ik had mijn paarse gothic jurk aan, mijn favoriete feestjurk. Het was gezellig en het was erg makkelijk om de buurjongen te negeren, vooral omdat hij steeds met twee andere buurjongens bleef rondhangen en hij onware stoerdoenerij bleef aanwenden. Ik dacht terug aan het verhaal over de meisjes uit zijn klas, was dat ook als stoerdoenerij bedoeld? Hij zei dat hij met bijna alle meisjes uit de klas was geweest maar dat ze hem gedumpt hadden. Ik had het alleen maar zielig gevonden en misschien wat ontoepasselijk. Ik was ook gewoon slecht in 'nee' zeggen, en het was toch ook zielig om alle meisjes in je klas te hebben gehad? Ik snapte al niet waarom hij dat vertelde toen, en ik snapte eigenlijk ook niet waarom hij mij daarna óók nog had gevraagd. En dat hij me daarna om een tweede kans vroeg, snapte ik alleen maar minder, vooral als hij daarna gewoon weer zo'n zelfde stomme actie begaat waardoor ik het weer uit moest maken. Ik ging bij de volwassenen zitten, het was al donker en de lantaarn in het midden van het plein was al aan. Ik kreeg een klein beetje wijn van mijn vader, ik was nog niet oud genoeg maar dit was een wijn die mijn opa zelf had gemaakt en deze was goed gelukt. Het was lekker en het hielp om warmer te worden. De buurjongen kwam naar me toe lopen en vroeg of hij me mocht spreken.
'Hoeeeee,' riep mijn vader lachend, en een paar andere vaders en de twee overgebleven moeders grinnikten, maar ze bedoelden het niet onaardig. Ik keek ze geïrriteerd aan en trok mijn ene been tussen en bank en de tafel van de picknicktafel uit. Mijn moeder was allang alweer binnen en mijn zusje en het buurmeisje ook. Ik liep achter de buurjongen aan naar zijn betegelde voortuin en ging naast hem op het stoeprandje zitten.
'Je ziet er mooi uit vandaag,' zei hij.
'Dankje,' mompelde ik.
'Je wilt het zeker niet nog eens proberen, hè?'
Hij probeerde het gewoon weer, al was dit wel een zwakke poging. Ik dacht even na over hoe ik mijn antwoord zou formulieren.
'Ik denk niet dat dat een goed idee is,' zei ik, 'dit was al de tweede keer dat het om deze reden uit ging en ik heb niet zo'n zin om dat nog eens te doen. Ik denk niet dat we hetzelfde willen.' Misschien had ik het meer tot hem moeten betrekken, had ik niet moeten zeggen 'we' maar 'jij', 'jouw schuld!' Maar ik had hem gisteren al verteld hoe stom hij was en ik vond hem nog steeds zielig.
'Jammer,' zei hij, 'heel jammer.' We zaten even stil naast elkaar, ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, of ik wel iets moest zeggen.
'Vrienden?' vroeg hij, en hij stak zijn hand uit. Ik had er een hekel aan om op die manier een vriendschap te sluiten, vrienden werd je vanzelf, dat werd je niet door een hand te schudden. Toch nam ik hem aan, dan was dit gebeuren in ieder geval gedaan. Daarna ging ik naar binnen en at ik nog een stukje appeltaart met granenkoffie van mijn moeder. Ik was wel weer even klaar met jongens en buurkinderen, en buurmannen en vrouwen, morgen zou ik na school wel in de appelboom gaan zitten of kippen vangen in de achtertuin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten