Onrust

Mijn lieve Klaartje heeft gisteren een Cerenia injectie gekregen want haar chronische misselijkheid was weer terug. Ik weet niet meer zo goed hoe de dokter zei dat haar conditie heette, het was iets met haar maag. Door de Cerenia ging Klaartje kotsen, zodat ze daarna niet meer misselijk zou zijn. Morgen moet ik haar er een pilletje van geven, als ze weer misselijk wordt. Maar Klaar voelde zich thuis nog steeds niet beter, want ze wilde haar favoriete brokjes niet eten. De arts zei dat ik haar gekookte kip mocht geven. Maar als ze haar favoriete brokjes al niet wilde aanraken... Ik twijfelde of ik de arts weer zou bellen. Hij wilde dit vast weten en ik ben geen professional, straks was het toch mis. Maar ik dacht, misschien valt het mee. Ik keek naar hoe Klaartje onrustig door de kamer heen en weer liep. Met haar witte vlaporen liep ze langs de kist met tijdschriften, onder de vensterbank door en door naar de deur van de woonkamer. Ze liep al een paar weken zo op en neer en ik wist nog steeds niet wat ik eraan kon doen. De assistente van de dierenarts zei dat ze dat kon doen als ze buikpijn had. Mijn vriendin maakte het avondeten vandaag, ik keek naar Klaartje. En heb toch maar even gebeld.
    'Goedemiddag, u spreekt met Nina,' zei de assistente.
    'Hallo met Erika, de eigenaresse van Klaartje. We waren er vandaag maar ze heeft nog niet gegeten en ze is weer heel onrustig.'
    'O, ja, mevrouw Brouwens, toch?' vroeg ze.
    'O, ja. Dat klopt.'
    'Dus Klaartje heeft nog niet gegeten? Heeft u de gekookte kip al geprobeerd?'
    'Nee, nog niet. Maar ze wilde haar favoriete brokjes niet aanraken.'
    'Ik snap het, misschien dat u alsnog de kip kunt proberen. Die is makkelijker te verteren. Heeft ze nog gebraakt sinds ze bij ons op de praktijk is geweest?'
    'Oké. Nee dat niet.'
    'Goed, dat is mooi, en het gaat verder wel goed? Drinkt ze wel, heeft ze misschien al gepoept en geplast?'
    'Ze drinkt wel en ik ben nog niet met haar buiten geweest.'
    'Oké," zei de assistente, "misschien dat u even met haar naar buiten kan. Ik zie dat ze gastritis heeft, een ontsteking van de maag, daar kan ze nog wel even last van hebben. Maar misschien dat een wandeling haar even af leidt.' De assistente zei het allemaal op een vriendelijke manier en ik was blij dat ik me nog geen zorgen hoefde te maken. Ik bedankte haar en zei dat ik dat zou proberen. Dat ik toch maar even had gebeld omdat ik geen professional ben, 'alles voor het hondje, ziet u.'
    De assistente zei dat ze het begreep, dat ze liever had dat ik vaker belde dan minder. Toch heb ik mijn Klaartje die avond mij de MCD spoedkliniek moeten laten inslapen. Ze braakte haar water weer uit en werd kortademig. Ze was al veertien en moest nu aan de röntgenfoto's en echo's en hartfilmpjes. En naast haar maagontsteking had ze ook al twee kleine bultjes die mogelijk kanker betekenden, we moesten het maar niet doen. Het bellen naar de dierenarts kon haar dit keer niet genoeg helpen.