Heksensoep

    'Lieverd wat ben je aan het maken?' Miesje kijkt op van de grote pan op de tuintafel terwijl ze op de stoel staat en doorgaat met roeren.
    'Heksensoep,' zegt ze, en kijkt weer naar de zwarte vloeistof in de pan. Ze roert nu al vier dagen met een dikke stok door haar soep, elke dag weer nieuwe pan helder kraanwater wat in de avond als een zwarte massa in de bosjes wordt leeggegoten. 
    Om de één of andere reden worden kindersoepen altijd zwart, zelfs al vullen ze de pan met gestampte rode bessen of paardenbloemen en madeliefjes. Ze maakt een draaikolk met de dikke stok, waar kleine stokjes, blaadjes en de kop van een narcis hulpeloos in ten onder gaan. 
    Ik ben allang blij dat het geen spinnen, wormen en lieveheersbeestjes zijn. Ze is nooit bang geweest om met beestjes rond te slepen. Haar ultieme verjaarscadeau was een hamster want Harold is allergisch voor kattenhaar en konijnenhaar is nog erger. Ik ben degene die het beestje voert maar Miesje houdt het beestje trouw elke dag even vast als ze thuis komt van school. In de morgen zegt ze: 'goedemorgen Hammie, goedemorgen mama!' en in de avond krijgen we allebei een kusje. Of Harold natuurlijk als het zijn beurt is om te wekken of voorlezen. We doen het om beurten want dat komt beter uit met onze banen. Tot nu toe hebben we nog geen opvang nodig gehad maar nu oma Toet is overleden zal dat vast veranderen. 
    Ik weet nog steeds niet waarom iedereen haar Toet noemde, misschien had ik het haar moeten vragen toen ze zich aan me voorstelde. Ik was te verlegen. Of misschien heeft ze het me toen wel verteld en heb ik het verdrongen, dat kan ook nog. Het is allemaal niet meer zo helder, Harold had zoveel broers en zussen die meteen allemaal vochten om me de hand te schudden, dat die rustige vrouw, die overal het overzicht over had, niet zo goed is blijven hangen. Terwijl je zou zeggen dat zoiets juist op valt, maar ik weet alleen nog maar hoe ze me ferm de hand schudde en me aankeek met die blauwe ogen, die precies leken te zien wat voor persoon ik was. En hoe ze zichzelf voorstelde als Toet. De rest is weg, ik weet niet meer wat ze zei of deed toen we samen aan de ronde keukentafel zaten te eten. Ik weet niet meer welk gerecht we aten en hoe ze het noemde, ik weet niet meer wat ze zei over het recept van het gerecht. Ik weet niet meer welke grap ze over zichzelf maakte die avond, welke woorden ze zei toen ze Harolds broer Ruud een tik tegen zijn schouder gaf en ik weet niet meer welk middel ze zei dat ik moest gebruiken nadat de rode wijn mijn jurkje raakte. Wat ik heel jammer vind, wat het werkte fantastisch.

    'Wil je niet wat anders doen?' vraag ik aan Miesje. Haar blonde krullen schudden heen en weer, zonder dat ze haar concentratie op de soep te verliest. Ze is net zo koppig als Harold, net zo koppig als Toet.
    Ik vraag me af of Miesje precies begreep wat de begrafenis inhield, toen ze op de kerkbank ging staan en met dezelfde blauwe ogen als zij had, kalm naar de kist en de bloemen keek. Ze zei niets, ze huilde niet, ze stond en keek alleen maar. Ze wist dat het Toet was, ze had het woord "dood" opgevangen en de uitleg aangehoord. Maar ze leek de implicaties pas te begrijpen toen Toet er dinsdag niet was om op te passen. Ik had gelukkig een korte dag, en kon haar zelf van school halen.

Sindsdien komt ze thuis van school, aait ze Hammie en loopt dan naar de keuken. In de keuken pakt ze de grootste pan die ze in de pannenlade kan vinden en tilt hem met haar kleine handjes naar de tuin. Eerst zet ze de pan op de tuinstoel, daarna klimt ze op de stoel en zet ze de pan op de tafel. Ze vroeg me zelfs niet om het water er voor haar in te doen. Ze loopt zelf een paar keer heen en weer met haar eigen gietertje naar de W.C. om hem te vullen en in de pan leeg te laten regenen.
    'Mama?'
    'Ja lieverd?'
    'Hebben we loerierbladeren?' Miesje kijkt me aan met haar meest serieuze gezichtje.
    'Laurierbladeren? Dat weet ik niet. Heb je die nodig?'
    'Ja anders wordt de Heksensoep niet lekker. Oma Toet zei dat die het belangrijkste zijn als je heksensoep maakt.' 

Ik was vergeten dat Toet de groentesoep op die eerste dag al als Heksensoep had geïntroduceerd. 
    'Vanwege de kleur, de stukjes en de vrouw die in de grote pan roert en een grote lepel,' dat is wat ze toen zei. Ik was vergeten dat de laurierbladeren het belangrijkste ingrediënt waren. Ik was vergeten dat Ruud iets zei over een heksenneus en dat zij hem een tik gaf, ze zei dat hij bij de volgende tik in een 'naakteslak' zou veranderen. Ik weet alleen niet meer hoe ik de wijnvlek uit mijn jurkje kreeg, nadat Harold het wijnglas omstootte in een lachbui om het woord 'naakteslak'.