Televisiemedium

'Jij mag niet altijd alles zeggen hè?' vroeg de vrouw die eigenlijk in reclame had moeten werken.
'Nee,' zei het medium, niet alles mag ik op televisie zeggen.'
De vrouw naast hem keek in de camera en zei dat hij zulk goed werk verrichte, dat hij het zo vaak bij het rechte eind had, alleen omdat de autocue zei dat ze dat moest zeggen. Het medium keek ook in de camera en dacht eraan dat hij wilde stoppen. Want hij zat hier maar naast die babbelende vrouw, en niemand belde, er waren geen lijnen bezet, al zei de vrouw van wel. Hij dacht aan het stoppen, het leven zonder dat hij zijn talenten verkocht, hij kon zijn talenten in een bedrijf stoppen. Hij had deze baan ook helemaal niet meer nodig, en zij hadden hem niet nodig, want niemand belde toch immers? De camera ging uit en hij liep door het park naar huis. Een vrouw met een hondje sprak hem aan, dat hij toch dat medium was. Hij twijfelde maar zei ja. De vrouw vloog hem om de nek. Want zij had zoveel aan hem gehad toen haar man overleed, en toen daarna haar vorige hond haar verliet en zij ook nog haar baan verloor. Hij, het medium voorspelde toen dat ze de ware zou ontmoeten bij de sportschool, dat haar hond blij was geweest met haar als baas, dat haar man haar tweede grote liefde goedkeurde. En precies zo had ze haar nieuwe liefde ontmoet, toen ze spijbelde van de sportschool en te karaoke was gegaan. Dat de voorspelling niet klopte ontging de vrouw, maar het medium ontging het niet, net zo min als de opgedroogde troost die in haar woorden lag.