Meubelstofferen - deel III.

Het duurde langer dan ik dacht om het zeil te vinden. Het lag natuurlijk in de schuur, op wat voor een zoldertje door moest gaan. Het oranje ding was best groot en ik viel bijna van de trap om het naar beneden te krijgen. Ik sleepte het mee naar het huis en zag Martin niet meer met spullen lopen, hij was vast weer aan tafel gaan zitten. Ik pleurde het zeil bij de deur neer, hij moest hem zelf maar naar binnen sjouwen. Ik liep naar de keuken maar daar zat hij niet. Kleedde hij zich misschien om naar een shirtloos bestaan met een werkbroek van spijkerstof? Ik giechelde, tuurlijk Mies, droom maar lekker verder.
    'Waar zit jij om te giechelen?' Hoorde ik vanuit de woonkamer.
    'Niks hoor!' riep ik terug.
    'Jaaja.'
    Hij lag op de bank, zonder shirt. Én zonder werkbroek. Alleen met zijn knappe gezicht en zijn glimlach.
    'O.' Bracht ik uit. 
    Hij lachte. 'Is dat alles, O?'
    'Ja. Dat was het wel zo ongeveer.'
    'Zo ongeveer?' Hij stond op en kwam op me af lopen.
    'Nee, helemaal. Helemaal bedoel ik! Dat was het.'
    Hij fronste, en zette zijn handen in zijn zij, net een wat ouder geworden Peter Pan. Martin Pan. Weer een kinderfilm die voor me was verpest, ik sloeg mijn handen voor mijn ogen. Wat nu te doen?
    'Wat is er? Je zei zelf dat je vriend pas laat thuis kwam en dat hij weinig thuis is.'
    'Ja.'
    'Dus ik dacht je wilt vast wel dat ik je even help,' zei hij.
    'Nee.'
    'In welke zin dan?'
    'Als in dat hij veel werkt en weinig thuis is,' zei ik.
    'Meer niet?'
    'Nee.'
    'O.'
    'Inderdaad, ' zei ik, 'Pieter heeft ook een piemel.' 
    Hij nam even een moment om na te denken, haalde zijn schouders op en begon zijn kleren bij elkaar te rapen. 'Je krijgt je geld wel terug,' zei hij terwijl hij bijna viel in een poging om zijn witte slip weer aan te trekken. 
    Ik begon te lachen, 'Ik denk dat ik toch niet zo'n goede stoffeerder was geworden.'
    'Niet?'
    'Nee, ik ben heel slecht met de nietmachine.' 
    Hij lachte mee en keek naar de bank. 'Grijs had er wel mooi op gestaan, denk ik zo,' zei hij, 'weet je, ik ben hier nu toch...'

Pieter kwam door de gang naar binnen gesjokt. Zijn dag was weer uitermate lang geweest. Hij liet zich in de woonkamer op de grijze bank vallen en riep naar me. Ik kwam uit de keuken en grijnsde.
    'Hij is mooi hè?'
    'Heel mooi! Wat kostte die cursus eigenlijk?' vroeg hij, terwijl hij over de stof wreef.
    'O, praktisch niks. En ik kreeg er een gratis peepshow bij!'
    'Echt, van zo'n vrouw?'
    'Nee, van een man.'
    'O, dan had jij een spannendere dag dan ik,' zei hij alleen maar, de droogkloot.
    'Ja ik had dat zeil gevonden en toen lag hij hier naakt op de bank! Dacht 'ie dat ik dus een piemel nodig had omdat ik had gezegd dat jij veel werkte.'
    'Ik heb ook een piemel.'
    'Dat zei ik ja.'
    'Hier op de bank dus,' vroeg Pieter.
    'Op de hele bank, met die piemel van hem.'
    'Morgen naar Ikea?' 
    Ik gaf Pieter een zoen, 'Ik dacht al dat je dat ging zeggen.'