De rode haan

    'Lieverd, we moeten gaan.' Amber wandelt snel naar Ruben toe en probeert hem naar de uitgang van de Intratuin te trekken. Ze lopen langs de laatste tuinhuisjes, over het pad naar de fruitbomen. Ruben blijft staan.
    'Lieverd, nu,' zegt Amber terwijl ze aan Rubens jack blijft trekken.
    'Waarom? Onze kar staat daar nog.' Amber krijgt Ruben niet meer vooruit, ze geeft het trekken op.
    'Laat de kar,' zegt ze. Ze komt dicht bij hem staan. 'Ik heb de rode haan doen kraaien.'
    'Watte? Ze hebben hier toch helemaal geen dieren meer.'
    'Nee,;  zegt ze, 'ik heb. de rode haan. doen krááien.'
    'Ben je ongesteld geworden?' 
    Amber geeft hem een stomp. 
    'Nou wat dan? Ik weet niet wat dat is, de rode haan!' 
    Amber geeft hem nog een stomp en kijkt om zich heen.
    'Shhhht! Kom nou maar gewoon!' 
    Ruben gaat breed op het pad staan en legt zijn armen over elkaar heen. 'Nee, we hebben nog niet eens alle huisjes gezien.' 
    Amber probeert hem recht aan te kijken maar de zon die achter hem staat is te fel.
    'Goed dan, bekijken we de binnenkant van dat huisje.' Ze pakt Ruben bij zijn arm en trekt hem mee naar het laatste huisje in de rij. Ze jaagt een lachend gezin weg met een boze blik en sluit de deur. 
    'Hoe weet je nu niet wat 'de rode haan doen kraaien' betekent?'
    'Niemand weet dat denk ik. Wat is er nou?'
    Amber gaat op een bankje zitten, Ruben komt ernaast zitten. 'Best knus hè, deze?'
    Amber strijkt met haar handen over het tafelkleedje dat voor haar ligt.
    'Amber.'
    'Nou ik stond daar toch met die vrouw, die de manager bleek te zijn? Dat is vet een bitch trouwens. Ze zei dat ik geen smaak had en dat wij arm zijn, of, nouja, niet direct in die woorden maar het lag dik bovenop de subtekst van wat ze wel zei, echt hoor.'
    'Je hebt haar toch niet laten bloeden hè?' vraagt Ruben ontstelt.
    'Wat? Hoe kom je daar bij?'
    'Rode haan? Bloeden? Niet?'
    'Nee, natuurlijk niet. Ik ben toch niet agressief? Doe niet zo raar! Ik heb dat lelijke huisje met die nóg lelijkere inrichting in de fik gestoken. Denk jij dat ik zomaar iemand zou laten bloeden?!' Amber staat op en begint de rest van het huisje te bekijken.
    'Amber, wat?'
    'O. Ja, niet expres natuurlijk.' Amber laat haar wijsvinger achter haar duim vandaan schieten waardoor een beeldje op de open haard omvalt en loopt weer verder.
    'Hoe steek je per ongeluk een huisje in de hens?!'
    'Nee, de vraag is, hoe kom jij erbij dat ik iemand zou laten bloeden?!' vraagt ze, 'dit is wel een leuk huisje hè? Schrijf de naam even op. Misschien kunnen we hem goedkoper krijgen online.' 
    Ruben zucht, het is altijd wat met die meid. Hij kijkt naar het blaadje wat op tafel ligt en draait de letters naar zich toe. Hij pakt zijn memoblok en pen uit zijn binnenzak en begint de naam op te schrijven. Amber kijkt hem vragend aan.
    'Strongsund, heet het. Hoe heb je dat huisje in de hens gestoken?'
    'O, ik dacht dat het vuur in de open haard niet echt was.' 
    Ruben streept de naam van het huisje weer door. 'De vrouw zei nog dat het echt was,' zegt hij.
    'Ga je nog mee of laten we ons hier insluiten?'