Schatjagen

we zochten salamanders

onder de vergane stronken

zaten alleen pissebedden en wormen

Het rollen

tussen de keien en kiezels

waar het rollen van de rivier

streelt - repareert de wensen

die ik niet meer koester

rangschikt mijn haar

herontdekt de volgorde

van gedachten die strak
riposteren negeren dat
het geen zin heeft

om het tij te ontkennen

Weerzien

in de donker gebogen glazen

van de sloterdijkse koepel

worden de mensen verderop

steeds minder  mens

in mijn midden staat een meisje

alleen zij kijkt omhoog

maar de trein komt

wist het uit

wanneer zal iemand het weerzien?

de onderste cirkel

huilende gitaren

moeten de duivel wel uit zijn villa-appartement lokken

wel verdomme of het geluid wat minder

met volume mag dreunen

de spelonken heeft hij gehouden

het wandtapijt erover laten draperen

het trilt er de tering af

demonen sturen om het te klaren

wil niet lukken beesten zijn het

beter gehoor enzo

hun kale lijven allemaal

in hun gewatteerde holen verstopt

de verdomde makelaar had gezegd

dat alles godsamme geluidsdicht was

keverisolatie van de hoogste stoort

duurste prijskaartje

maar alle schilden waren binnen een dag opgerot

in vlammen opgegaan

watervast maar natuurlijk niet vuurvast

kleine lettertjes niet gelezen

geen verzekeraar die hem helpen wil

en als de bovenburen niet gitaar spelen

begint het keffertje van hiernaast

de buurkinderen leggen drollen voor zijn deur

maar hij mag niet klagen

zijn subjecten hebben het pas moeilijk

maar eeuwig lijden is niet om aan te zien

bokkenpruik

ik zat altijd onder tafels en banken

zat met bungelende voeten in een boom

waaronder de handwerklerares dreigde

mijn moeder te bellen

ik moest met geweld uit de auto getrokken

richting kerk of schoolplein

ik spijbelde

lokte de euritmie leraar tot kloppende aders

ik rende uit de les

verstopte me in de bosjes bij de flats

liep via de duinen naar huis

of nam op blote voeten de bus

als de chauffeur me van de heenreis herkende

ik was een boos kind

een blonde bokkepruik in de kruipruimte

dat is hoe ik het mij herinner

mijn moeder zegt dat het wel mee viel

Dijkdoorbraak 1916

het Hoornse gras

de miljarden witte wortels

hebben het lek allang

alweer droog gezogen

hier en daar zit nog een taaibruine spriet

die niet meer helemaal groen willen worden

en die de groene sprieten vertellen

dat zij persoonlijk

nog moesten zuipen voor hun leven

Express liefde

de Dinto Express-service heeft een charmante koerier

onze receptioniste heeft hem zijn voornaam afhandig gemaakt

en vroeg mij waar hij werkte, ik ging daar met passie achteraan

ik ben immers een menslievend persoon die in de liefde gelooft

of omdat ik denk dat ze me niet zo mag, omdat ze zo heerlijk streng

kan kijken, misschien omdat ik hoop dat ze mijn pakketjes

op een andere manier aan zal geven

AAdrink smaakt

naar volleyballers

die met piepende schoenen

op groene vloeren met geknikte knieën

wachten tot de bal op de onderarm stuitert

naar dikke matten die opgestapeld

achter een doel lagen

waar ik op lag met kleurtjes en papier

die ik alleen gebruikte in de pauzes

waarin mijn vader niet speelde

naar de eerste keer dat ik de punten

mocht tellen en ik zenuwachtig

de nummerkaarten veranderde

bang dat ik vals zou tellen

Voor mijn lieve papa en lilebel

De geweldadige wereld

beweegt zich onzeggelijk luid door het universum

haar bergen donderen en spuwen

tot de woedende zeeën hen kolkend

blussen tot eilanden waar bomen

ongenoegzaam kraken

de dieren moeilijk maken

om hun baltsig roepen

tot overleving te dwingen.

en de mens

de geweldig sterke vindingrijke

uitmuntend bouwende mens

speelt een potje badminton.

Jongetje

er staat een jongetje

een eindje verderop

hij gluurt naar me

het jongetje gluurt naar me

omdat ik schrijf

dat jongetje staat daar

en gluurt naar me

hoe ziet uw jongetje eruit?

ik zal u niet vertellen

hoe mijn jongetje eruit ziet

dan verpest ik die van u

Eigen wereld

als ik zelf een wereld verzin
zitten er alleen maar dingen
van deze wereld in

Het rijk van Dionysos - Vays en Eynar

Ze staan op het randje van een Dixi sta-toilet en staren recht voor zich uit. Vays kijkt naar boven, naar een aantal takken die over het stalen hek hangen. Ze druppelen nog zachtjes na. Hij denkt: zal het dan eindelijk opklaren vandaag?

     Eynar staart zonder echt te kijken naar de spijlen van het hek. Het hele hek is aan de buitenkant vol geplakt met reclame waardoor het festival, hoewel het direct naast het centrale station van Steenwijk gelegen ligt, een eigen wereld vormt. Met zijn rug naar de festivalgangers kan hij eindelijk nadenken. En er is maar één onderwerp in zijn hoofd waarover hij op dat moment nadenken kan. Zijn relatie met Marissa, hij wordt er niet gelukkig van. Hij besefte het toen hij in de menigte stond en naar een bandje keek wat hem weinig kon schelen, toen hij een slok van zijn door regen bijgevulde bier nam en dacht: en toch ben ik liever hier dan thuis. Terwijl, het bier smaakte hem niet vandaag en zelfs tussen zijn vrienden voelde hij zich eenzaam. Vandaag deed hij er niet toe, terwijl juist dit nu, zo belangrijk voor hem was. Hij kijkt naar beneden en ontwijkt nog net het Dixi-gat van Vays waar zijn ogen automatisch naartoe getrokken worden. Hij schudt de laatste druppels los en bergt zijn leuter weer op in zijn broek.

    Ook Vays trekt zijn rits dicht en kijkt Eynar aan. Hij geeft hem een klap op zijn schouders en zegt dat hij zo stil is vandaag. 'Geen zorgen, het klaart wel weer op. Kom, we gaan een biertje halen.'

Licht

‘Die is niet het helderste licht op aarde’

besluit het brillige jong in de trein

maar zij die met verbazing in hun opengesperde

ogen leven, krijgen meer licht binnen

dan wij luik-ogenden.

De Personen

De morgen op kantoor begint met grote variatie personen. De vrouw die altijd het alarm van de deur haalt, en tot de pauze haar gezicht niet laat zien. De man die altijd vroeg is maar eerst lachend nog drie keer koffie haalt in de kantine, het liefst samen met een collega van hem. De opgemaakte personen die 'spotless' het kantoor in wandelen met een kop koffie van Starbucks. De persoon die actief iedereen een goedemorgen wenst. De mannen die voor ze beginnen een rondje doen om even te babbelen. De persoon die rustig achter haar desk een kopje thee drinkt. De personen die je alleen maar groeten met een gezichtsuitdrukking, een knikje, of door een hand op te steken. De personen die diep inademen en de mail aanzetten. De personen die de mail aanzetten, negeren en de telefoon oppakken. En er is de ik, die nog snel even het haar moet borstelen, weer de make-up is vergeten en nog even snel een sinaasappel naar binnen propt terwijl de computer opstart. 

Schiphol

Als ik via Schiphol reis, neem ik graag mijn rolkoffer mee. Hij mag best leeg zijn, er mogen best alleen boeken in, of een lepel en drie knikkers waarvoor ik geen ander plekje weet. 
    Want naar Schiphol toe zal iedereen denken dat ik prachtige uitzichten en avonturen voor me in het verschiet heb liggen. Op de weg bij Schiphol vandaan heb ik ze al beleefd, ik kom thuis; een veranderd, verrijkt maar vooral moe persoon. Zo kan ik veel meer reizen dan zelfs de gemiddelde reizende zakenman dat kan.

Het pakketje VIII

Ik heb moeite met ademen en als ik slik loopt mijn speeksel in het verkeerde keelgat. De doos staat helemaal ondersteboven en ik voel hoe het bloed met steeds meer tegenzin naar mijn tenen stroomt. Mijn armen trillen onder mijn gewicht en ik probeer de zere plekken van de vallende spullen te negeren maar mijn hoofd bonkt en zweet druppelt mijn neus en ogen in. Mijn armen houden me steeds minder hoog, tot mijn hoofd schuin tegen het karton drukt.     Als ik me nu laat vallen breek ik vast mijn nek. Ik ga dood. Aron zal het pakketje uitpakken en mij dood aantreffen. Maar als ik nu om hulp roep, wat moet ik dan tegen iedereen zeggen? De druk op mijn hoofd neemt toe en ik kan alleen nog maar hopen dat Aron en de anderen me niet zullen haten. Schor roep ik om hulp.
    De mensen om me heen zullen wel geschrokken zijn want ik moet drie keer roepen voor ik eindelijk snelle stappen mijn richting op hoor komen. De punt van een stanleymes wordt voorzichtig door de tape gedrukt en komt langzaam naar beneden, langs mijn gezicht, en wordt er onderin weer uit getrokken. Ik hoor handen op het karton achter me en dan komen er twee handen die de kleppen van de doos open trekken. Direct wordt ik door meerdere handen uit de doos geholpen en lig ik, voor ik het weet, languit op een koude betonnen vloer. Ik wordt op mijn rug gelegd en staar naar boven vanwaar vier geschrokken gezichten en één grijnzend gezicht me aankijken.
    'Gaat het?' vraagt het meest geschrokken, vrouwelijke gezicht.
    Het grijzende gezicht reikt me een hand aan om me omhoog te trekken. Hoofdschuddend trekt hij me omhoog en zegt dat dit waarschijnlijk het domste idee ooit was.

Het pakketje VII

De doos wordt gekanteld en ik kantel erachteraan. Snel hou ik mijn handen voor mijn mond om zo stil mogelijk te blijven. De doos wordt onverstoord weer rechtop gezet, waarschijnlijk op een kar en wordt nog eens gekanteld en verreden. Het gepiep van de mechaniek van de klep geeft me een zwevend gevoel. Ik heb al lang niets meer zó spannend gevonden.
    'Dit is de laatste,' hoor ik Pat zeggen.
    'Mooi,' zegt de man die ik niet ken, 'rij ik deze wel, kun jij vast naar de volgende.'
Pat lijkt even te aarzelen maar bedankt de man dan en stapt weer in de auto.

De doos komt weer in beweging, de man rijdt minder netjes en voorzichtig dan Pat dat deed. De doos schudt heen en weer en wordt lomp over hobbels getrokken. De doos komt tot stilstand en valt dan met een klap op de grond. Ik kan zweren dat ik de tegels door het verdikte karton heen voelde. De zuurstoftank drukt zwaar op mijn rug en de andere spullen liggen zwaar op mijn benen.
    'Oeps,' mompelt de man zonder overtuiging. Daarna kantelt de doos weer maar het is mijn voeteneind wat van de grond komt. Ik zet me zo schrap als ik kan.

Het pakketje VI

Misschien had ik Pat moeten vragen hoe het gaat met verzendingen naar het buitenland. In meer details. Ik heb natuurlijk zelf wat gezocht, maar Pat, die weet het precies. De auto begint te rijden, mijn reis is begonnen maar genieten lukt me niet zo goed. De verhalen die ik over verscheepte mensen kon vinden waren allemaal al oud. Toch kan er niet zoveel veranderd zijn. En alle omstandigheden die hun reizen gevaarlijk maakten heb ik gecoverd. Ik heb gaatjes in mijn doos, ik heb eten en drinken, ik heb zuurstof, alles moet goed gaan.

Het duurt even voor ik door heb dat we gestopt zijn. Pas als ik Pat de deur dicht hoor slaan, weet ik het zeker. De achterdeur gaat open en ik hoor de automatische klep naar beneden gaan. Pat praat tegen iemand, geschuifel, en dan gaat de klep weer omhoog. Nog meer geschuifel, waarschijnlijk een ander pakket wat gehaald moet worden. De deur gaat weer dicht, en weer moet ik wachten.
    We halen nog veel meer pakketten op. Omdat ik zo vroeg was, was ik waarschijnlijk de eerste. Het is al laat als we nog eens stoppen en het dit keer langer duurt voor de deur open gaat, voor ik iemand hoor praten. De deur gaat weer open, ik hoor een paar woorden in zakelijke toon, weer geschuifel, automatische klep, karren over tegels, automatische klep, geschuifel. En zo gaat het door terwijl het geschuifel steeds dichterbij komt.

Het pakketje V

Mahmut sleept de doos naar de tafel waar ik op geklommen ben. Hij houdt hem vast terwijl ik erin stap. Daarna geeft hij me de tassen aan. Hij salueert naar me, ik salueer terug. Daarna ga ik zo comfortabel mogelijk zitten, voorzichtig om niet teveel tegen de zuurstoffles te zitten. Mahmut sluit de bovenkant, en het is donkerder dan ik me herinnerde van het oefenen. Ik hoor de leveranciers bel, die hangt bij het hek. Mahmut roept dat hij eraan komt. Ik hoor tape die met weerstand los komt van de rol. De doos hangt even schuin als Mahmut hem op een karretje duwt. Het valt me mee hoeveel ik van de beweging voel, wel hoor ik de wielen van het karretje zacht piepen. Pas voorbij de hobbel bij de deur voel ik het rijden door de steentjes en kuilen die daar liggen. De steentjes in de tegels zorgen ervoor dat de doos licht trilt.
    'Daar ga je, jongen. Veel succes kill,' zegt Mahmut.
Daarna hoor ik het hek wat rond de fabriek staat open gaan.
    'Dit is hem,' zegt Mahmut tegen de koerier. Hij klopt zacht op de doos.
    'Mooi,' zegt de koerier. Het is Pat, onze vaste koerier. Fijne man. Het voelt eigenlijk een beetje alsof ik hem verraad. Zou hij zijn baan kunnen verliezen voor zoiets?
    'Komt goed, kill,' fluistert Mahmut, 'veel geluk man.'
    Ik merk dat ik zit te knikken en stop er snel mee. De doos wordt op het platform van het busje geduwd, even voelt het alsof ik zweef als het platform los komt van de grond. Daarna duwt Pat me het busje in.
   'Tot vanmiddag Mahmut, wens Zelda veel plezier met die reis van hem.'
   'Doe ik, Pat,' zegt Mahmut, 'het wordt anders zonder hem.'
   'Ja, zegt Pat.'

Het pakketje IV

Niet dat ik ervan uit ga dat er onvoorziene omstandigheden zullen zijn. Ik heb mijn paspoort, iedereen kan online, iedereen heeft een slaapplek voor me klaar en ik heb nog genoeg geld om met al mijn vrienden leuke dingen te doen.

Mahmut opent de fabriek, de groene dubbele deuren zijn gammel daarom gebruiken we er meestal maar een. Behalve als de vrachtwagens komen, dan gaan ze beide open. Mahmut moet de deur een beetje optillen om hem open te maken. Meteen ruik ik de vertrouwde geur van verbrand plastic die nooit helemaal weg zal gaan.We lopen over de betonnen vloer. Automatisch blijven we tussen de gele lijnen voor voetgangers lopen, al rijden er natuurlijk nog geen heftrucks. Het voelt alsof ik afscheid neem, ik blijf natuurlijk wel lang weg, maar daarna kan ik gewoon terug komen. Maar eigenlijk heb ik daar nog niet over nagedacht. Waarom zou ik terug komen als ik mijn doel al heb behaald? Ik kan ook zoeken naar een studie en werk met meer uitdaging vinden. We lopen naar de ruimte waar we de zendingen doen. Er staan verweerde werktafels met vlekken van stempels en plakband wat er niet meer goed af wil. Er staan een aantal dozen klaar, die van mij staat ertussen. We zetten de tassen neer en staan met onze handen in de zij tegenover elkaar. Mahmut blijft onafgebroken glimlachen, ik hoop dat ik dat ook doe. Maar mijn hart voelt zwaar in mijn keel en ik hoor het kloppen in mijn oren.
    'Mahmut,' breng ik uit, 'denk ik dat er mensen zijn die dit deden...die dood zijn gegaan?'
    'Misschien wel,' zegt hij, 'maar wat maakt dat uit? Jij gaat niet dood.'
    'Denk je dat er gevangenisstraf op staat, je weet wel?'
    'Misschien, maar dan moeten ze je eerst pakken, hè kill.'
Ik probeer diep adem te halen, langzaam, maar het voelt alsof ik niet genoeg lucht binnen kan krijgen. Mahmut kijkt bezorgt. Hij komt naast me staan en legt een hand op mijn schouder, hij geeft me een licht duwtje en lacht.
    'Geen paniek, kill, jij gaat de wereld zien met die doos van je. Een beetje zoals Dr. Who, maar dan anders.'
    Ik knik, ik lach, hij heeft natuurlijk gelijk. Een beetje paniek is normaal als je een paar uur in een dichte doos moet doorbrengen. 'Daar ga ik,' zeg ik.
    'Zo mag ik het horen, jongen.'

Het pakketje III

Degene die me zal opsturen is Mahmut, hij werkt ook bij de fabriek, en neemt mijn verantwoordelijkheid voor de zendingen over. Ik ken Mahmut niet zo goed, niemand kent hem goed. Hij luistert altijd naar muziek, hij zegt dat hij zich anders niet op het werk kan concentreren. Dat begrijp ik wel, want dat is ook wel lastig omdat we allemaal graag praten onder het werk. Of zingen, er wordt met de radio meegezongen. Ik zei dat eens tegen hem maar hij zei dat hij de radio niet vertrouwt.
   'Ze hersenspoelen je, man!' zei hij.
   Ik denk dat het vanwege de reclames is maar ook omdat ze alleen maar bepaalde muziek draaien. Die muziek luistert Mahmut niet. Hij luistert alleen naar non-compromistische muziek of zoiets. Hij helpt me hiermee alleen omdat hij vindt dat we tegen de regels moeten opstaan.
    'De banken en regeringen hebben macht over ons, maar dat hoeven wij niet zomaar te accepteren. En zo dom zijn wij niet, dat we dat accepteren. Dat kunnen we ze nu laten zien.'
    Toen ik het hem vertelde vond hij het een vet goede actie van mij, hij gaf me zelfs een biertje tijdens de pauze. Hij heeft altijd een sixpack Euroshopperbier in de koelkast liggen omdat hij dat lekkerder vindt, hij zegt dat merken naar plastic smaken. Zelf drink ik liever Warsteiner.

Mahmut komt me halen om naar de fabriek te gaan. Zijn Frisse 306 ruikt naar rook, zelfs al zit er een gat in de onderste hoek van het bestuurdersraampje. Mahmut knipoogt.
   'Daar gaan we, kill.'
    Hij heeft met een smoesje gevraagd of hij vroeger kon komen zodat hij zijn uren kan halen en daarna naar de tandarts ofzo kan gaan. De leiding vond het allemaal best, als hij zijn uren maakt en zijn werk doet, mag hij het allemaal zelf weten. Ze hebben hem de reserve sleutel gegeven zodat hij erin kan en zeiden dat ze die aan het einde van de dag beter in het sleutelkastje terug vinden, of anders. Mahmut had zijn schouders opgehaald en zei: Is goed, jongen.
    De Junior Manager vond dat duidelijk niet grappig, maar Junior Managers vinden dan ook nooit iets grappig. Ze zijn altijd te druk bezig om zich te bewijzen.
    Mahmut zet de auto stil op de parkeerplaats en helpt me met de tassen voorraad. Het is gek om de enige auto op de parkeerplaats te hebben, om de enige twee personen te zijn. Meestal komt iedereen tegelijk aanlopen, vijftien minuten voor we moeten beginnen zodat we nog een koffie op kosten van de baas kunnen doen. Ik was altijd blij dat hij dat aan bood, ik was hard aan het sparen om deze reizen te kunnen betalen. Zelfs per post is de reis nog ongelooflijk duur. Ik heb alles al uitgestippeld en betaald. Bij FedEx heb ik online alle reizen geregistreerd zonder ophaling, behalve voor vandaag. De rest van de ophalingen regelen we online als ik op locatie ben, op die manier zit ik niet vast aan een schema en is er plek voor onvoorziene omstandigheden.

Het pakketje II

Toen ik het idee bedacht ben ik bij een fabriek gaan werken, dat is al een paar jaar geleden. Het is niet zomaar zo'n inpakken uitpakken fabriek met koekjes of blikjes of bollen. Het is een fabriek die paspoppen maakt. Daar zit nog best veel werk in, winkels hebben erg veel eisen tegenwoordig. Ik moest oorspronkelijk helpen met het maken van de mallen, maar ik heb ze zo ver gekregen om me bij de verzending te betrekken. Tot ik de enige was die het verzenden deed, zodat ik wat dingen kon proberen. Mijn vrienden hebben al zonder problemen een paspop met een voedselvoorraad en een zuurstoftank ontvangen. Met die voorraden kan ik weer naar het volgende land reizen, en het diende als test. Geen van de pakketten is open gemaakt. De tijd is daar om met het echte werk te beginnen.

Ik typ in onze groepschat dat ik er klaar voor ben: 'This is going to work, guys!'
 
  Aron is aan het typen... 

  Aron
  Ik zie je over een paar dagen, Robbie. 
  
  Ik
  Kunnen we eindelijk dat biertje doen, dude!

  Dustin 
  Wanneer ben je dan ook alweer bij mij?

  Aron
  Zoals besproken verstuur ik hem een week na aankomst naar jou toe. En dan stuur ik je zijn
  track & trace nummer, ja?

Ik ga eerst naar Aron, hij woont in de UK. Dat is nog niet zo heel ver, maar dat is voor de eerste rit wel goed. Arons zending naar Dustin is écht het echte werk. Dat is een veel langere zit, daarom heeft Aron al een gameboy voor me ontvangen. Bij de eerste zending heb ik dat nog niet nodig want ik verveel me niet zo snel. Al neem ik wel een paar stripboeken mee en een zaklamp.

Ik schrijf dat ik ga slapen, morgen is de grote dag. Iedereen wenst me een goede nachtrust toe. Mijn broer zei eens dat het gay is om een andere man een fijne nacht toe te wensen, maar mijn broer heeft dan ook geen echte vrienden.

Het pakketje

Het is het beste idee ooit, al zeg ik het zelf. Misschien hebben mensen er al wel eens over gedacht, waarschijnlijk hebben ze het ook wel gedaan. Maar nooit heb ik gehoord dat het goed af liep. Ik ga het doen, ik ga een wereldreis maken, per post. Het wordt geweldig, het beste ooit. Alle landen die ik zal zien! Ik heb al een lijst met landen waar ik heen wil. Ik wil alle vrienden ontmoeten die ik via een online game gevonden heb. We hebben lang gepraat met zijn allen, veel discussies gehad in een hele grote groupchat, toen vielen in ieder geval degenen die toch niet echte vrienden waren af.

Ik heb de doos al, een mooie grote met ruimte voor een kussen en een voorraad eten en drinken. Een paar grote flessen en een zuurstoftank en de binnenkant heeft een zachte laag die isolerend werkt, maar die de scans niet tegenhouden. Het enige probleem is: de douane controle. Als ze mijn pakketje openen, snappen ze natuurlijk meteen dat ik niet echt een helemaal legaal pakketje ben. Daar heb ik het langste over nagedacht, maar ik denk dat ik de perfecte manier gevonden heb om het te voorkomen.

Wat terug kan komen

Een meisje in de trein opent
een boek en ruikt de gele pagina's

er staat een man op de achterkant

verscholen onder een berenklauw

ze leest het tot ze de man

tevreden aan kan kijken

De zon is lavendel door

de wolken gebroken

zodat hij nog één keer

zijn hond kan uitlaten

een gitaar speelt zacht

terwijl de kolen fabriek nog

wat roet in de lucht blaast

hij laat de riem los van de

hond die zijn naam niet kent

Ze heeft haar mond
op een kier, aait de papieren    

hoeken, kijkt periodiek uit het raam

langzaam doet ze het boek dicht

en drukt haar lippen kuis
op de schrijvers wang

Hij wast zijn handen
van de vacht

uit het kuipje waarvan
de zeep niet schuimt

gooit de riem weg

timmert de deuren dicht

zet de ramen op de tweede
open want de zolder is
een uitgangspunt

terug naar beneden

wrikt hij de spijkers uit het luik

Misschien komt hij nog terug

Zoetgroen

We plukken samen lindebloesem

om thee te zetten

een dampende mok op de tuintafel

of om te koelen, zoete limonade met ijs

hou jij de ladder vast

ik zal ze vangen in mijn rok

doen we alsof computers niet bestaan

geen netwerk, tl of mobiel

vandaag hebben we kaarsen, hommels

en koehandel of monopoly

leg verdomme weg dat ding

je doet niet eens je best

om mijn nieuwe slip

van Hunkemöller te zien

Too litteral

She looked sweet, cute even, right off the bat. But I changed my opinion quite quick. She turned out to be very, very self centered with the first sentence she uttered, and I'm not exaggerating, it wás the first sentence she spoke to me. Sure, I'll give her another chance, but it's just hard when the first sentence is already working against her, you know? It's just, how can someone, who is starting on their first day even, already be so high up their ladder? Or was it an elephant? High up their elephant. It's greedy, that's what it is. Pure greed. As if she thinks that she has more right to be happy than I do. How can you try to take it all, with the first handshake? Her guts must be green or something. Because I swear, it was plain rude and I don't understand how people can get away with this kind of behaviour.
  So what happened is: I was standing there right, I got up from my chair to greet her, even. Even though I was very busy. She came up to me with the woman who was leading her around the office, whom by the way just stood there, smiling, she did nothing, said nothing about this - excuse the tongue- witch's behaviour. She reached her hand out to me, I shóók her goddamn hand, and said it was a pleasure to meet her. And she said: 'The pleasure is entirely mine.' Do you believe that? Entirely mine. Bitch.

Hij wil de nieuwe ambtenaar worden

zegt dat hij een nieuw systeem heeft

beter dan wat wij hebben en nieuwer

en eenvoudiger.

Hoe eenvoudig dan?

Gewoon eenvoudig, zegt hij, simpel

maar zijn linkersok is marine

en zijn rechter zwart

dat is verhullen

ik heb ook een sokkendraak,

zelf uitgezocht met prettige bruine oogjes

maar ik klim liever op tafel

mijn linker roze, rechts polkapaars

verdoezelen is een ander vak

Oude man

Mijn moeder zei altijd

dat ik alles kon worden
het leek mij leuk om

een onbeteugelde oude man te zijn

maar toen ik het probeerde

viel het toch wel tegen

ik kreeg mijn guitige blik niet goed

en mijn opmerkingen werden

niet als ondeugend ontvangen

maar als arrogant,

als lesbisch en gek

misschien moet ik
nog even ingroeien,

even oefenen.

Wasmiddel

Een vrouw stapt de lift in, een sterke wasmiddelgeur verspreidt zich door de kleine stalen cabine. Nog 20 verdiepingen tot nul. Mensen stappen in, het lijkt wel op elke verdieping. De vrouw staart naar me terwijl ik steeds dichter tegen de achterwand ga staan. Over het algemeen is deze lift heel snel, maar nu valt het even tegen. Het is altijd druk als ik met spullen naar beneden moet sjouwen, of naar boven. De vrouw stapt uit op de 6e verdieping.
  'Werk ze,' mompelt ze bij het uitstappen, terwijl ze nog steeds mijn richting op kijkt. De deuren sluiten. De wasmiddelgeur lijkt snel te vervagen.
Bij nul stroomt de lift leeg, ik zet mijn postbak bij de receptie op de toonbank en zwaai vrolijk naar de receptioniste. Ik ga terug door het poortje, toets '23' in bij de lift. Lift E is onderweg. Een leeuwman komt aanlopen, geweldig, volumineus, blond haar tot net over zijn oren en een bruine, stevige, baard. Hij toetst 14 in, 14 hele verdiepingen maar de lift gaat weer zo snel als altijd. Misschien zelfs sneller om de achterstand van net in te halen. Ik probeer niet te staren, slaag er half in door via de glanzende liftwanden te kijken. De wanden vertonen maar een wazig beeld. De leeuwman kijkt in de spiegel, haalt twee keer een hand door zijn haar om de licht krullende strengen weer achteruit te vegen. Dat wil ik ook wel.
  Veertiende verdieping. De deuren gaan open, leeuwman stapt uit.
  'Werk ze,' zeg ik.
Hij kijkt even achterom, knikt en de deuren sluiten zich weer. Ik stap uit op de 23e, ruik aan mijn trui. Ik ruik...

Kleine vakantie

We zijn er aan toe. Mijn collega zegt dat ze graag een simpel klusje zou willen, hoeft ze niet na te denken. Ondertussen typt ze en opent ze meerdere schermen op haar scherm.
   'Laat mij maar pennen in elkaar zetten,' zegt ze met haar steeds verminderende Poolse accent.
Ik knik en ga weer verder met het verslepen van het meubilair. Grote vrachten worden altijd gebracht als er belangrijke mensen voor belangrijke vergaderingen zijn. Voor ze de ruimte uit komen wil ik het weer een soort van aan kant. Ik sleep een stoel van de muur naar de kast en zet hem onder de plant met de puntige bladeren.
   'Lieverd, heb je vakantie nodig?'
   'O ja, ik moet ook nog iets boeken.'
   'Nee hoor, je kan hier in je pauze wel even op vakantie.'
Ze kijkt me aan en ik gebaar naar de stoel. Ze schiet in de lach.
   'We hebben ook nog Vita Coco liggen en rietjes, ga jij in de pauze even op vakantie.'
   'Dat is ghoed, very goed! Onder dat heerlijke kunstmatige licht, of ik moet de luxaflex even open maken.'
   'Is goed lieverd, en dan kom ik er wel bij zitten. Heb je je bikini mee? Hebben ze vanuit de vergadering ook nog iets te zien.'

De mal

Ik bezit een mal van mijn piemel. Niet dat je ernaar vroeg, maar dan weet je dat je altijd nog iets van me zou kunnen hebben. Dan kun je rouwen zolang je nodig hebt, want aan die lusten kun je in ieder geval nog iets doen. Het is toch wel een beetje romantisch, dat ik je zelfs na mijn dood nog daarmee kan helpen. Beter dan zo'n seksloze urn of grafsteen. Daar valt weinig mee te beginnen. En zeg nou zelf... Wat zou je anders van mij missen?

De laatste dag voor het paasweekend

   'Niet zo sip kijken, het is nog één dag.'
Mijn kantoorvriendje staat tegen de deuropening van de kantine, zijn hoofd rust tegen het koele hout. De dag duurt weer te lang, elke werkdag duurt de lang, maar de laatste duurt natuurlijk het langst.
   'De printer is stuk, doet die bij jou het beter?'
   'Ligt eraan, hij is ook in de paasstelling.'
   'Hmm.'
...
   'Wat doet hij dan?'
   'Hij print de meest officiële documenten met roze strepen .'
Mijn kantoorvriendje glimlacht, 'dat valt nog mee.'
   'Het valt nog mee.'
   'Het hadden ook paaskonijnen kunnen zijn.'
   'Is wel schattiger,' zeg ik, 'en moeilijker te lezen.'
   'Ja.'
   'Maar wel schattiger.'
   'Ja.'
   'Eieren was nóg erger geweest.'
   'Ja?'
   'Minder schattig.'
   'Oja.'
   'En wordt een bende.'

Luisteren

Ze luistert vooral en ik begin maar weer over de dingen die me frustreren omdat ik ze te goed ken. Het voelt verkeerd want zij is degene die problemen heeft, ik spui maar met nutteloze irritaties.
   'Ze kwamen terug net toen ik de TV voor mezelf dacht te hebben.'
   'Ze hadden de deur weer voor mijn neus op slot gedraaid.'
   'De jongste wordt meer vertroeteld.'
   'Verkeerde chips gekocht.'
Ze knikt en zegt dat het vervelend is. Ik weet eigenlijk allang niks meer te zeggen.
  "Die andere chips was vies," zeg ik dus maar.
Ik stel me zo voor hoe ze zich enorm aan het vervelen is, of hoe ze mijn irritaties in een gesprek van hetzelfde soort bij een ander loost.
   'En ze ging maar door over hoe de jongste vertroeteld werd en hoe haar ouders de verkeerde chips hadden gekocht.'
We drinken een apart biertje, kijken een film, drinken nog een biertje, doen een spelletje, gaan in de tuin zitten, eten samen, praten over hoe goed we de film vonden, kijken nog een film of spelen nog een spelletje en nemen afscheid.
   'Ik vond het fijn dat je er was,' zegt ze lachend, 'tot snel.'
   'Tot snel,"zeg ik.

Bij de Hap-wat is het altijd raak

We lopen samen minder wankel, door de onverlichte straat. Arm in arm, het Meisje en de Man, achter de Bob en de Muziekliefhebber aan, naar de Hap-wat, want de bands zijn gestopt met spelen en de DJ wilde ook naar huis. We lachen hard om elkaars lengte en laten Bob een bestelling plaatsen. Bob wil naar huis, Muziekliefhebber wil eten en het is de andere twee om het even. Het Meisje zegt dat de Man moet vechten, want in de Hap-wat is het altijd raak. Hij zegt dat zij zal moeten vechten, hij zal wel dromen van de uitkomst. De Gastheer geeft de Man zijn kroket, maar hij wil er een broodje omheen. Gastheer geeft Muziekliefhebber zijn kippenpootjes, maar de Man wil er saus bij.

“En meneer, een servet!” De Gastheer loopt af en aan en antwoordt de Man in een vriendelijke toon die een bijtende nasmaak heeft. Maar de Gastheer zelf hapt niet toe. Als alles op is lopen ze samen naar de auto, “Ik heb echt mijn best gedaan,” zegt de Man, “En wat een pracht gevecht was het hè?”