Oscar kijkt duidelijk verheugd om zich heen, "dat ik dit ook eens mag zien," zegt hij.
"Wacht," zeg ik, "je zegt: goede keus, maar bent er zelf nooit geweest? Hebt het zelf nooit gezien?"
Oscar kijkt me aan, "ik zag alleen de staat waarin uw voorgangers terug kwamen, hun gelukkige gezichten."
"Niemand vroeg je ooit mee? Hoe lang sta je al in die lift? En voor die deur en die poort?"
"Een tijdje," zegt de man.
"Goed," zeg ik, "goed." Ik pak Oscar bij de hand en trek hem door de menigte. De mensen lachen en praten alsof ze iedereen kennen, al snel lach en praat ik even actief terug. We blijven hangen bij een groep vrolijke mensen met witte bloemenkransen op het hoofd. De mensen springen en dansen op muziek waarvan ik de herkomst niet kan zien. Ik begrijp de muziek niet zo goed en kan het ritme niet vinden. Maar dat lijkt niet uit te maken als ik om me heen kijk. De bloemenkransen kijken naar Floris, een meisje van een jaar of twaalf in een wit jurkje stapt op hem af en kriebelt hem achter zijn oren. Floris spint luid.
"Prachtbeest, prachtbeest," zegt een man "waar vandaan?"
"Ver weg," zeg ik.
"Prachtbeest," zegt hij nog eens, "hoe ver?"
"Nog verder."
"Toch niet van waar Mizan vandaan kwam?" vraagt hij achterdochtig. Ik ga er maar vanuit dat het een kwestie van tijdverschil is, ondertussen is groepje mensen om ons heen gestopt met dansen en luistert aandachtig mee.
"Welnee," zeg ik, "nog minstens twee keer zo ver." De man knikt goedkeurend.
"Neer slaat de regen in de emmer, tot die omvalt!" schreeuwt een man met lang haar en een baard. "En de druppels zijn vrij!" reageren de mensen om hem heen. Er start een nieuw nummer en iedereen zingt mee.
"They are one person
They are two alone
They are three together
They are for each other."
Verbaasd constateer ik dat ik het nummer ken, maar de tonen zijn helderder en het klinkt net alsof de muzikanten naast me staan. Oscar kijkt me grijnzend aan.
"Het is de herbevrijding!" roept hij naar me, "nadat de wereld verging-"
"Wat?!" roep ik. Oscar pakt mijn hand drukt op een knopje, het geluid lijkt opeens heel ver weg.
"nadat de wereld verging en maar een handjevol mensen de evolutie overleefde, kwam de man die het elektrische en het mobiele netwerk weer kon opstarten aan de macht. Alles lag in het stof maar deze man wist het communicatienetwerk te redden. Een netwerk wat veel geavanceerder is dan dat wij kennen. Deze man heette Mizan. Daarna verliep de ontwikkeling razendsnel omdat er maar weinig was wat het kon tegenhouden. De man ontwikkelde alles wat zijn bazen te duur of gevaarlijk hadden bevonden. Lang verhaal kort: de mensheid groeide snel terug onder het gezag van Mizan, en daarna generaties onder zijn familie. En hoe lang precies zij onderdrukt werden weet ik niet maar ik weet wel wat het stopte. Een jongen vond een cd in het stof. Hij wist uit te vogelen wat hij ermee moest en beluisterde hem. Daarna werd hij bevlogen van de muziek en snapte dat ze onderdrukt werden. Hij wist in het systeem van Mizan in te breken en de muziek wereldwijd af te spelen. Een mix-cd van de jaren 60-70. Met deze muziek begon hij een nieuwe beweging tegen de maatschappij van Mizan. En nu zijn we hier, Mizan is onderworpen."
"Wouw," zeg ik. Oscar glimlacht en knikt. Daarna zet hij de geluidsbubbel weer uit en kunnen we weer verder dansen. We worden meegevoerd in een gigantische rondedans en nu pas valt het me op dat niemand echt glazen vast heeft. Het is een alcohol-loos feest met alleen maar gelijkgestemden. In de avond worden er vreugdevuren aangestoken en ik merk dat ik flinke trek heb. Oscar pakt me bij de hand en trekt me naar Floris toe. Het meisje is bij hem op de rug gekropen en in slaap gevallen. Floris geeft haar een lik over haar gezicht en duwt zijn neus tegen haar wang. Ze glimlacht en zegt hem gedag. Oscar loodst ons terug naar de lift en regelt daar een etentje voor ons drie. Hij verteld dat het feest nog dagen door zal gaan maar dat onze stofwisseling anders werkt dan die van de mensen in deze tijd. Dit was het eerste feest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten