"Nog niet thuis," zei ze, "je vader is nog niet thuis."
Ik had dit wel eens gezien, moeders die rusteloos door de kamer liepen of boenden terwijl alles schoon was. Ze was ongerust. Het was half zes geweest, hij was dus iets langer dan een half uur niet thuis. In feite vermist, kwijt was hij. Ik vond kwijt altijd een gekke situatie. Want al weet een ding zijn eigen locatie: als hij de locatie niet aan de zoeker kan doorbrieven, is hij nog steeds kwijt.
"Heb je naar zijn werk gebeld?" vroeg ik maar.
"Nee," zei ze, en deed het keukenkastje met rijst en macaroni en tomatensaus in blik weer dicht.
"Heb je de kroeg gebeld?"
"Nee."
"Misschien is hij daar, of bij Joep. We kwamen hem laatste tegen. Of aan de praat met Peter Gerritsen, of aan de praat met iemand anders."
Mijn moeder ging aan de keukentafel zitten. "Ja, dat kan," zei ze.
"Moet ik zoeken?" Vroeg ik.
"Hm, nee, dat hoeft niet."
"Echt niet? Ik pak zo mijn barrel," zei ik. Ik deed stoer, maar ik wilde hem eigenlijk graag zoeken. Ik wilde eigenlijk ook in paniek. Want zo'n avond leek het opeens te zijn. En ik was bang, denk ik. Dat als er wel iets was, de schuld later deels bij mij zou liggen. Ik die de paniek suste.
"Nee, het hoeft niet. We gaan wel lekker in de tuin zitten, met een glaasje, iets lekkers."
"Oké," zei ik, "lekker."
"Jij kalm kind," zei ze lachend, "wat voor moeder heb je ook!"
Ik moest ook lachen. Ze stond op en maakte lekkere limonade met muntblaadjes erin en ijsklonten. Samen stapten we de tuin in, en gingen zitten. Ik op een houten tuinstoel met een kussen, zij op de ligstoel. Ik keek naar de hoek waar mijn barrel stond.
"Misschien moet je toch maar even gaan kijken," zei ze.
"Ja? Ik vind het echt niet erg hoor, als je het wilt."
"Ja doe toch maar wel, maar je mag wel eerst je limonade opdrinken."
"Ik zet het wel in de koelkast," zei ik.
Ze glimlachte, "goed," zei ze, "anders maak ik wel nieuw als je thuis komt."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten