Gelukkig nieuwjaar

Lieve iedereen,

Ten eerste heel erg bedankt voor het lezen, voor het kijken, misschien wel voor het lachen of het verafschuwen en heel misschien zelfs voor verdriet of een zachte weemoed.

Voor mij was dit best een goed jaar, maar jullie krijgen nog genoeg overzichten om door te nemen dus zal ik dat wel laten. (Op dit moment een totaal van 3076 views, whoop!)

Vorige week had ik al gemeld dat ik weinig tijd zo hebben, dat werd helaas minder dan ik al dacht dus ik heb toen niets kunnen posten. Ik hoopte vorige zaterdag nog tijd te hebben maar na een langzame opstart, een rondje door mijn krantenwijk en een trein naar Almere leek ik ziek te worden. Dat ziek worden duurde tot woensdag en daarna werd ik steeds wat beter (dus écht ziek ben ik niet geweest om dat koppig vol te houden tegenover mijn vriend :) ). Goed, vandaar dat ook afgelopen week niets verschenen is.

Toch wil ik jullie nog een prettige kerst wensen, al is het niet helemaal mijn feest. (Behalve het eten). En een zonnig nieuwjaar, maar ook vooral met veel regen, van die slaande, alles nat regen. Want die is nu en dan fijner dan zon. Denk aan je beste nieuwjaarsviering, je beste nieuwjaarsherinnering en ik hoop dat je nieuwe jaar nóg beter wordt ingeluid. Ik denk dat het dit jaar nog zou kunnen lukken ook.

Mijn favoriete nieuwjaarsherinneringen
Mijn beste viering ooit, dat is niet moeilijk. Dat was die met mijn hele familie, bij mijn oom en tante thuis. Mijn beste herinnering komt uit een ander jaar. Toen was ik nog jonger. Ik denk dat de feestdagen, zoals in al die slechte kerstfilms duidelijk gemaakt wordt, voor de kinderen zijn. (Hoeveel goede Sinterklaas jaren ik gehad heb, echt fantastisch). Nieuwjaar is niet anders, na een dag oliebollen snak ik bijna naar een bak sla en voor vuurwerk ga ik niet langer dan een half uur buiten staan. De buren ken ik niet zo goed en de rest van de avond bestaat een cabaretier, al is dat nooit anders geweest en hoeft dat van mij ook niet. Een keer met alle tradities breken zie ik wel zitten maar hoeft niet en ik ben al blij als ik met één andere persoon tegelijk af tel. Oud en nieuw vond ik als kind altijd spannend. De jongens op het plein twee dagen lang rotjes, daarna was het plein altijd een week lang roze. Soms gingen we naar oma maar het jaar van mijn mooiste herinnering kwam ze bij ons. We waren al oud genoeg om gescheiden kamers te hebben, mijn zusje en ik. Mijn bed stond onder het raam van de lila kamer rechts, dat van haar stond tegen de muur van de gele kamer links. Mijn ouders waren van die flauwe mensen die kinderen tussen 20.00 en 23.30 naar bed sturen. Precies tijdens de magische overgang van oud naar nieuw jaar. Want het vieren van het nieuwe jaar begint toch echt vóór de vier nullen op de klok verschijnen. Natuurlijk was slapen tijdens die overgang onmogelijk, de knallen werden regelmatiger, de sterren kwamen tevoorschijn en oud jaar werd nieuw jaar, ook voor ons. Mijn zusje kroop uit bed, sloop over de gang naar de lila kamer en kwam bij mij in bed liggen. De deken vouwde zich om onze schouders en samen keken we uit mijn schuine dakraam. Helaas keek dat uit op de voortuin maar vanuit haar raam kon je de lucht niet goed zien. Er waren bijna geen knallen die binnen ons zicht plaats vonden, heel soms sierde een lichte bloem de lucht een heel stuk verderop. Bij elke knal bedachten we waar die vandaan kwam. Bij elk geluid van binnen het huis legden we onze vingertjes op de lippen en luisterden we geconcentreerd naar de stemmen beneden. Soms slopen we stil de gang op om te luisteren, dan hoorden we de enkele stem van de cabaretier op de televisie. We dachten er wel eens over om ernaar te luisteren op de gang, maar dan werden we makkelijker gesnapt en onder het raam hielden we het warm. Zelfs al hadden onze ouders het meestal niet eens snel door als we op de witte wenteltrap naar beneden gingen zitten en van daar mee keken door de bovenste kier. Als we maar niet op de krakende treden stonden. Soms leken alle andere treden te kraken dan die waarvan je het gewend was, maar we waren vaker succesvol dan lawaaierig. Samen wachtten we, onder die dekens, tot wij ook naar beneden mochten. Tot onze ouders ons weer zouden halen, ons weer met ons meest onschuldige gezichtje met het zusje onder dezelfde deken aantroffen.

De beste wensen!